Vijftien dagen was ik al uitgeteld, zo verlangend naar haar. De spanning steeg, de afspraak in het ziekenhuis was gepland en ineens was ze daar, alsnog thuis geboren. Binnen een paar seconden was het, alsof het altijd al zo geweest was. Haar in mijn armen, zo vertrouwd, het soort houden van waarvan je weet dat het nooit meer overgaat, maar alleen maar groeit…
Vandaag is ze 16, al die jaren is mijn liefde met haar meegegroeid, steeds intenser, terwijl ze fysiek steeds meer op haar eigen benen gaat staan. Na jarenlang fietsen, iedere dag 14 kilometer heen en terug zonder te mopperen, staat de scooter nu klaar? Ze heeft er lang voor gespaard en het duurt niet lang meer dan zwaai ik haar glimlachend uit. Terwijl mijn moederhart haar het liefste gewoon zelf zou brengen.
“Pas je goed op, kijk je uit, rij je niet te hard, kleedt je warm aan. Jahaa mam…”
Maar tegelijkertijd glim ik vol trots als ik zie dat zij het kan, zelfstandig op eigen wielen. Zo mooi als ze boos is, ze opent harten met haar gulle lach en haar humor, blikken die alles zeggen. Samen genieten van ijs en gekke bekken.
Nooit gedacht dat ik als moeder van twee meiden trots aan de lijn van het voetbalveld zou staan. Maar aan de andere kant, behendig was ze altijd al. Ik moet me overigens wel letterlijk op de handen bijten en mijn voeten stevig op de grond zetten. Een sliding, een teckel en daar lag ze. Alles in mij wilde het veld inrennen en voor eigen scheidsrechter spelen. Maar ik hield me in, met moeite weliswaar. Bijna had ik 112 al gebeld, terwijl zij nuchter aanvaarde wat soms gewoon bij sporten hoort.
Zij maakte me 16 jaar geleden de rijkste vrouw op aarde, en tegelijkertijd de meest kwetsbare. Zo groots houden van en haar toch de ruimte geven, iets wat ik leer met de tijd, al zal ik altijd die leeuwin op de achtergrond blijven. De gromt en grauwt naar iedereen die haar kwaad wil doen. Sorry, dat zit in de aard van het moederschap…
Een wiegje, een peuterbedje, een stoer kleuter bed, een hoogslaper, een bedbank, een twijfelaar…afgelopen zondag werd ze 16 en vandaag haar eerste scooter rijles, stralend in de kou.
Zestien jaar, steeds meer zij en minder mij…
Ik verheug me zo op nog meer zij…
