In de oven pleuren
Ik zie een vrouw bij de vleeskoeling bij de AH het foliebakje bestuderen. Ik zeg tegen haar: “stop maar met lezen het is heel eenvoudig, gewoon in de oven pleuren, that’s it”. U kent ze wel die kant en klaar culinaire oven gerechten. Net alsof je zelf urenlang de plakjes spek om de varkenshaas hebt lopen wikkelen en subtiel dat takje tijm hebt toegevoegd. Aardappels met rode schil, ook zo in de oven, hoppa, gemak dient de mens. Ook zat ik eerder nog uren te boetseren met de roomboter, tegenwoordig koop je die boter kerstklokjes gewoon kant en klaar joh, daar hoeft geen mensenhand meer aan te pas te komen.
Op internet pleuren
Ook niet meer urenlang pennen, totdat je kramp in de vingers hebt, met als resultaat een grote stapel kerstkaarten. Vervolgens je tot bloedens toe an, likken aan de enveloppen en postzegels. Nee de postzegels plakken uit zichzelf tegenwoordig. En voilà de adreslijst even printen en je bent klaar. Of nog makkelijker, je googeld even “kerst” bij de afbeeldingen, knippen en plakken en hoppa je gooit je kerstwens zo ’t wereldwijde web op naar eenieder .
Om de vlaggenmast pleuren
Ook voor de kerstboom geldt tegenwoordig, gemak dient de mens. Niks vloeken, tieren en schelden om lampjes die het niet doen of die in de knup zitt’n. Geen zere en plakkende vingers van de prikkende naalden vol met hars. Gewoon de “kerstboom verlichting“ om de vlaggenmast heen werpen, stekker in het stopcontact en klaar is kees. Niks imperfect boom met afwijkende vorm, of een boom met te weinig lampjes, of een boom die het halve dorp verlicht met een blauwe led gloed.
Het is net een virus, eerst zie je 1, dan volgt al snel de buurman en voor het weet heb je ’n nieuwe trend, overdag ‘n stel droaties, moar ’s avonds in ’t donker de illusie van ’n perfecte boom…
Moeite doen
Maar was het altijd nou net niet het leukste om moeite te doen, om iets te maken, te bouwen?
Ik herinner me het lego bouwen nog goed. Samen met mijn zus uren, dagen, wekenlang bouwen. Met een vader die politieman was en wonende in de dienstwoning van de rijkspolitie, was de overdekte dienstgang die de verbinding vormde naar het politiebureau de ultieme bouw omgeving voor ons. De legotrein, een dorp, inclusief kabelbaan bouwden we daar. De politiemannen moesten in deze weken vaak hink stap sprong door de gang. Geweldig was het, totdat het af was, dan was het vermaakt over, de voldoening zat in het bouwen, in moeite doen.
Zou het niet mooi zijn als we allemaal weer es wat moeite gaan doen…voor onszelf en voor een ander, want wat geeft de nou meeste voldoening? Bovendien wat is er nou mooier als iemand moeite voor je doet, als iemand met zorg iets maakt, of iets voor je doet. Het geeft je bovendien een rijk gevoel, zonder dat het 1 cent extra kost, toch?
