Home

Iedereen kent wel de hilarische scène over het schoolreisje van Jochem Meyer. Als tegen de overspannen leraar wordt gezegd iets in de trend van: “Weet je wat jij moet doen, lekker op schoolreisje mee, lekker ontspannen.” Zo voel ik me ook een beetje. Voor de duidelijkheid ik ben gelukkig niet overspannen, ook niet bijna. Maar tegen mij zouden ze kunnen zeggen na een drukke werkzomer: “Weet je wat jij moet doen? Lekker met de grijze golf mee op vakantie in September, lekker ontspannen”.

Alleen heeft niemand mij ooit verteld dat samen met de grijze golf ook de prille roze en blauwe gezinnetjes op vakantie gaan met klein grut die nog niet naar school hoeven. Krijsende peuters en jengelende baby’s samen ouders die nog niet helemaal aan het ouderschap gewend zijn laat ik maar zeggen. Enfin het zal vast wel goed komen besluit ik als er een schattig Volkswagen busje naast ons komt staan met een al even schattige baby-peuter die het lopen duidelijk net onder de knie heeft, een echt handenbindertje dus.

Na de intensieve reis, de battle met het opzetten van de vouwwagen is het nu tijd om de ontspannen in de prachtige blauwe Middellandse zee. Ik hijs me in de bikini (toch altijd weer een dingetje ;- ) en niet veel later lopen we het prachtige zandstrand op. De witte golfjes in het prachtige blauwe water lachen me tegemoet. Voordat ik het water in spring kijk ik nog even naar rechts, naar de post van de reddingsbrigade om te kijken welke kleur vlag het is. Huh? Waar is de reddingspost gebleven. Waar zijn de mannen en vrouwen van de Baywatch die ik hier in al die jaren al zoveel mensen heb zien redden? Ik besluit het dus bij pootjebaden te laten en ga direct op onderzoek uit.

In de verte zie ik nog wel een andere post staan. Ik ga er op af en vraag in mijn beste Frans: “Où est gebleven de poste de secours?” Ik wijs op ons stukje strand en zeg: “c’est beaucoup personnes âgées 65 + et bébés et petits enfants. Pourquoi non surveillance de la plage? Waar zijn les garçons aces musclés?” Uiteraard krijg ik antwoord in het vloeiend Frans, ik begrijp de helft dus niet. “Désole madame, alors faites attention à Vous.”. Wat ik er wel uit oppik is dat we zelf moeten opletten dus. Wel vreemd dat juist nu er relatief veel ouderen en kleine kinderen zijn, er geen strandwachten zijn. “Komt zeker omdat het nu ook goedkoper tarief is, mag je zeker gewoon verzuipen”, mopperend ik in mezelf als ik door de waterlijn terug banjer. Eenmaal terug besluit ik dan eerst maar even op het strand te zitten, even bijkomen, even ontspannen.

Onze buren het jonge gezinnetje komen ook het strand op. De peuter wordt in het zand gezet met een emmertje en een schepje. Vervolgens nestelen paps en mams zich op de handdoeken met allebei een mobiel in de hand waar ze helemaal in op gaan. De kleine dreumes is nog niet zo bezig met het emmertje en het schepje hij kan immers net lopen. Vindingrijk gebruikt hij het emmertje om zich op te trekken en dan lukt het. Schaterend stapt hij wankel in het zand richting de waterlijn. De ouders hebben niks in de gaten maar ik sta natuurlijk op scherp en verlies het kindje geen moment uit het zicht. Hij stapt dartel behoorlijk wat meters weg. Pas na een minuut of 5 merken ze het op, de moeder begint in paniek rond te rennen. Ik roep haar en wijs haar waar hun zoontje loopt. Hij is namelijk net uit hun zicht maar vlak bij ons. Een zichtbare opgeluchte moeder overlaad me met “Danke”. Ze zijn Duits en dat spreek ik niet al te best, maar geïrriteerd flap ik eruit: “Sue müssen auf ihr kind achtsam sein en wo sind die orangefarbenen schwimmbänder? Diese waardeloze Einhorn-Luftmatratze wird ihr kind nicht retten ja”, wijzend naar een belachelijk grote zwemband in de vorm van een éénhoorn.

Een half uurtje na dit voorval als ik net een beetje begin te ontspannen zie ik een breekbare Franse oma, zeker 80 jaar oud, met krukken en al het strand opkomen. Mooi vind ik dat. Ze geniet zichtbaar. Eenmaal bij de waterlijn legt ze de krukken aan de kant en schuifelt zvoetje voor de voetje de golven in. Ik zit inmiddels al in de starthouding want ik weet dat zo de schelpenzone komt waar je zeker ineens 30 centimeter naar beneden zakt. Ineens is het plons en valt ze. Ik sprint als een ware Pamela Anderson de zee in om haar te helpen. Als ik bij haar ben is ze net op eigen krachten overeind gekomen zwemt ze net lachend prachtig borstcrawlend een eindje de zee in.

Zo gaat het de hele middag door, hoezo lekker ontspannen? Zonder de Franse David Hasselhoff om me heen heb ik geen moment rust. Voor het eerst zonder kinderen op vakantie,  maar ik heb nog nooit zo op kinderen gelet als nu ;- )

Nb Dit is vakantie blog deel 5 Deze blog is getikt op mijn telefoon, dus vergeef me de tik- en andere foutjes.

One thought on “Baywatch

  1. Dikke vette zonnebril, waar je amper door kunt kijken en dan vakantievieren. Als iemand wat overkomt heb jij niks in de gaten en heb je een heerlijke vakantie.
    Moet nog even iets verzinnen om te voorkomen dat je sirenes hoort. Oordoppen? Hmmmm.

Reacties zijn gesloten.