Ik strek me nog even uit, heerlijk geslapen de eerste nacht. Tijd om op te staan. Niets mooier dan ‘s ochtends vroeg de rits van de tent open te doen en dan een knalblauwe lucht te zien.
Ik moet toegeven, ik voel toch een hele kleine lichte teleurstelling als ik tegen een grijs wolkendek aankijk. Het lijkt net iets te veel op het grijs waar we thuis al weken tegenaan gekeken hebben. Nou ja ontbijten in de volle zon is ook niet fijn, je krijgt mijn humeur niet meer stuk 😉 het trekt vast zo open.
Bij de lunch is het nog steeds bewolkt. We gaan gewoon naar het strand, het trekt vast zo open. Uit de jarenlange ervaring hier weet ik dat je hevig kan verbranden ook al is het bewolkt. Dus ik smeer me in met factor 100 waterproof zonnecrème zodat ik ook nog een duik in de golven kan nemen.
Niet veel later zet ik mijn strandstoel in het zand. Heerlijk om hier weer te zijn. Het voelt inmiddels als ons “eigen” plekje aan de middellandse zee. Zoals ik zeg, zo voelt het haha, we delen het alleen wel met vele vele vele anderen hier. Ondanks de bewolking is het druk op het strand, snap ik wel, de temperatuur is prima. Nu alleen die mooie blauwe lucht nog, het trekt vast zo open….
Twee uur later neemt de bewolking alleen maar toe. Het is eerder een soort mist vanaf zee. Net wanneer ik even in de zee in wil duiken klinkt er een hard getoeter. De reddingsboot vaart ook langs en gebaart iedereen uit het water te gaan. De rode vlag 🚩 wordt gehesen. Het zal toch geen haai zijn denk ik heel even…
De reden is iets minder spectaculair. De plaatselijke reddingsbrigade kan de mensen in de zee domweg niet meer zien. Ook is er een behoorlijke stroming dus iedereen wordt verzocht uit de zee te gaan. De stappentellers van de strandwachten behalen records vandaar. Ze blijven maar heen en weer over het strand lopen om iedereen eruit te fluiten.
Daar sta ik dan met mijn 300% waterproof zonnecrème gecoate witte lijf. Een kapitaal aan smeersel onnodig op mijn lijf geklaaid. Enfin, als crisiscoördinator vind ik het heerlijk dat de hulpdiensten hier zo alert zijn. Geeft mij rust. Al kan ik het natuurlijk niet laten om het hele schouwspel op de voet te volgen. Je geloof het bijna niet, maar er zijn altijd mensen die in discussie gaan met de strandwacht. Wild gebarend proberen ze duidelijk te maken dat Zij SuperMan zijn en best de zee kunnen. Het zijn gek genoeg altijd mannen die hun eigen kunnen overschatten. 😉 De strandwachten blijven maar lopen, het is bijna onbegonnen werk.
Ik begin me intussen lichtelijk op te winden. Van die opgeschoten pubers snap ik nog wel dat zij geen gevaar zien, maar er zijn ook volwassenen die doodloop met hun kind aan de hand de zee in wandelen. Net wanneer ik me er toch wil mee gaan bemoeien, ik ben natuurlijk een dochter van een badjuf, komt de gendarmerie eraan. Hij loopt mee met één van de vrouwelijke standwachten. Zij werd eerder nog niet niet uitgelachen door een paar irritante gasten, ze hadden volledig lak aan haar. Ze zal wel denken: “ik zal jullie krijgen”. 💪🏻
De gendarmerie meneer fluit kort en is daarna heel duidelijk. Nu onmiddellijk uit zee en anders….Het gezag werkt, de mensen komen er uit. Als dochter van een oud politieman kan ik de inzet van deze man waarderen, maar het is natuurlijk ronduit belachelijk dat het nodig is.
Misschien trekt het zo open en kan de rode vlag weer naar beneden, dat scheelt de strandwachten een hoop gedoe. Een voordeel van dit weer is, er gebeurd veel 😉 dus volop vermaak op het strand ondanks deze mistdamp.
Om 18.00 uur geef ik het op, het trekt domweg niet meer open. Dus handdoek en alle andere zooi weer in de strandtas en met de strandstoel onder de arm weer richting de tent. Bij de laatste stap op het strand, bij de ingang van de camping, voel ik ineens de zon op mijn rug. Joehoeee het trekt open, ik zie blauwe lucht. De vakantie is nu echt begonnen 🤗.
Nb Deze vakantieblog is op mijn telefoon getikt. Vergeef me eventuele tik en andere foutjes.