Het blijft toch een raar fenomeen, dé vakantie. Het hele jaar kijk ik er naar uit, maar als het eenmaal zover is denk ik: “wat weer een gedoe”. In plaats van genieten van de eerste zon sinds weken, zit ik op een warme zolder om alle campingzooi weer bij elkaar te rapen. Een jaarlijks ritueel, net als de kerstboom versieren. Je verheugd je erop, maar als je eenmaal weer bezig bent met die klote kerstlampjes uit de knoop te halen vraag je je af wat er ook alweer zo leuk was aan die kerstboom versieren. Met de vakantie is dat net zo. Die hele tyfeszooi weer bij elkaar pakken en daarna alles in de vouwwagen pleuren is ruk, maar de beloning is gelukkig groot. Als ik straks gezellig voor de tent zit, in het zonnetje en met de blauwe zee op de achtergrond weet ik weer waarom ik ieder jaar al die moeite doe. 🤗
Uiteindelijk kunnen we vertrekken en dan is toch echt de vakantie begonnen. De zon schijnt voor het eerst volop thuis. Wij rijden mooi Drenthe uit en vertrekken naar het zuiden. Het duurt niet lang of ik zie de eerste donkere wolken al verschijnen. Niet veel later, regen, regen, regen en nog eens regen. “Blijven lachen Bianca”, denk ik heel hard in mezelf. Om niet acuut stront chagrijnig te worden, zoek ik snel naar afleiding op de snelweg. We passeren een vrachtwagentje volgeladen met olijfbomen. Ik denk niet dat de uiteindelijke kopers hier nog plezier aan gaan beleven. Hij laat een heel takkenspoor achter terwijl hij in een stortbui met rukwinden rijdt. 😂
Op de route du soleil verbaas ik me overigens iedere jaar weer hoe wonderlijk we toch reizen in de vakantie. Van een compact bezakte driewielers voor volwassenen, tot -hoe pleur ik zoveel mogelijk pakkelarie of fietsen- op mijn dak.
Na urenlang hoosbuien onderweg begint het eindelijk droog te worden en de zon begint te schijnen. 🤗 Het einde van de 1400 kilometer komt in zicht en tot nu toe nog geen file van betekenis gehad. Na wekenlang regen thuis wacht de beloning, het vooruitzicht van heerlijk weer.
We naderen de camping. We moeten nog maar 12 km als we dé file naar de camping inrijden. Meter voor meter schuiven we heel langzaam op. Intussen daalt de temperatuur, van 30, 29, 28, 27 tot 25 graden en verder. De laatste 4 km rijden we een soort van mistwolk in en de rest van de dag zien we de zon niet weer.
Normaal gesproken zou ik ontploffen van frustratie, maar ik ben ouder en wijzer geworden. 😉
Heerlijk om de vouwwagen op te zetten terwijl het niet zo vreselijk warm is. Ik geniet, de vakantie is begonnen en morgen schijnt vast de zon. 🤗
Nb Deze vakantieblog is op mijn telefoon getikt. Vergeef me eventuele tik en andere foutjes.
