Soms komen de titels boven de beelden zo hard bij mij binnen dat ik liever niet kijk terwijl ik weet dat ik mijn ogen niet kan sluiten voor zulk groot leed. Of het nu wel of geen napalm was, de beelden wel of niet echt zijn (want ik lees ook dat er aan getwijfeld wordt) het is hoe dan ook een werkelijkheid, waarvan je tegen beter weten in, hoopt dat het niet waar is. Dat maakt dat ik me weer schuldig voel dat ik niks doe. Het maakt me boos, opstandig, verdrietig, het geeft het me een machteloos gevoel.
Dat gevoel van machteloosheid zal wellicht ook één van de redenen zijn waarom ik me inzet als vrijwillger bij Stichting Kind en Brandwond. Ik kan de klok niet terugdraaien voor de kinderen maar wel hun toekomst hopelijk een heel klein beetje positief beïnvloeden. Die insteek zullen de vele vrijwilligers die actief zijn voor het KWF en de Alpe d’huez ongetwijfeld ook hebben. Ik denk dat voor vele vrijwilligers ook meespeelt dat ze emotioneel betrokken zijn bij het doel. Ook bij mij is dat zo ondanks dat het vrijwilligers werk voortkomt uit mijn baan. Ik probeer mijn werk uit te voeren zoals dat van een goed opgeleide zorg professional mag worden verwacht. Dat betekent betrokken zijn maar met een zekere afstand voor zover dat kan. Ik kan na een werkdag met veel leed op het netvlies uiteindelijk wel slapen. Maar slapen zal ongetwijfeld niet meer gaan als het iemand betreft uit mijn privé leven. Veel van de vrijwilligers van KWF zijn van dichtbij of zelf betrokken. Dat maakt al het nieuws nu rondom Inspire2live des te pijnlijker. Welk poppetje het ook deed onder welke naam of welke stichting, het maakt voor het beeld niet meer uit. Met welke goede bedoelingen wellicht ooit bedacht, zodra je moet gaan uitleggen waarom het geld is gegaan naar iets anders dan de gevers dachten dan is het nooit goed.
Ik geloof dat een sponsoractie als de Alpe d’ huez meerdere doelen dient. Naast het inzamelen van geld kan ik me voorstellen dat het de deelnemers ook een andere voldoening geeft. Een soort van eerbetoon aan hen die ze verloren. Een wij gevoel, samen sterk. Iets kunnen doen om dat vreselijke gevoel van onmacht wellicht kwijt te raken.
Maar ik denk dat naarmate een evenement om geld in te zamelen groter en groter wordt dat tevens vroeg of laat de ondergang betekend. Het lijkt alsof zij die het bedachten het einddoel uit het oog hebben verloren, ze keken en mikte een berg te ver en te hoog in mijn ogen. Het ging niet meer om de tocht maar wellicht om hun persoonlijke overwinning? Het zit misschien wel in ons allemaal, dat je op een berg wil staan zo hoog dat iedereen je ziet en je bewonderd. Maar het is alleen bewonderenswaardig als iemand dat bereikt op eigen krachten. Het doen met dat wat niet voor jouw bestemd was maakt het beschamend.
Zij die fietsen, zij die geld gaven, zagen het einddoel wel helder, de berg op om eenmaal boven een bedrag te kunnen afgeven ten behoeve van onderzoek.
Fondsenwerving dat is allang geen vrijwilligerswerk meer zeker niet als er miljoenen in om gaan. Dan moet het professioneel beschermd en besteed worden. Daar mag je van uit gaan toch?
Waarom ging niemand staan? Waarom ging niemand roepen?
Ergens moet het anders. Het moet anders met goede doelen. Het moet anders in Syrië. Iemand moet gaan staan, iemand moet gaan roepen, iemand moet ingrijpen. Maar hoe zonder het uiteindelijke doel te schaden? Neem het Rode Kruis, onmisbaar in Syrië nu en in al die andere landen waar de haat en strijd om land, geloof en macht maar blijft doorgaan.
Groot respect voor hen en Artsen Zonder Grenzen en alle anderen die daar al zo lang zoveel goed werk doen te midden van alle ellende en midden in het gevaar. Onmisbaar zijn de goede doelen en ja ook het KWF.
Soms hou ik aan het eind alleen maar vragen over, zonder de antwoorden te hebben. Maar ook al schaad het mij wel eens, ik roep liever, ook al zijn het alleen vragen. Liever dat dan niks gezegd te hebben. Maar misschien zijn zij die zwijgen wel de grootste denkers onder ons met de antwoorden?