Primark
De einde van de vakantie komt nu echt in het zicht. Al werk ik alweer 3 weken, het voelt nog een beetje als vakantie omdat de meiden nog lekker vrij zijn. Heerlijk nog geen klok, nog geen sport, nog niet halen en brengen, gewoon de tijd hebben thuis. Ik zie er altijd weer een beetje tegen op, weer vast in het stramien. Weer naar school, ik kan me herinneren van mijn eigen schooltijd dat kleding waar je je prettig invoelt altijd helpt als je weer aan iets nieuws moet beginnen. Nu ben ik geen liefhebber van winkelen, noodzakelijk kwaad. Tenzij het gezellig met de meiden is, als ik niks hoef en ik kan genieten van hen. Dus stelde ik voor: “zullen we er een dagje op uit gaan, gaan we naar de primark.”
Verstrikt in de bandjes van Marlies
Ik sliep vannacht al een beetje onrustig. Marlies Dekkers had een doorstart gemaakt in de primarkt. Ik zag me zelf verstrikt in de touwen en bandjes vast hangen. Overal zaten ze aan. Aan de truien, blouses, broeken, net toen ik dreigde te stikken door vier rijen kruisbandjes schrok ik wakker: ” Mijn god wat heb ik voorgesteld”, spookte het door mijn hoofd.
Project-P
Maar toen we eenmaal het pittoreske Almere binnenreden kwam het zelfvertrouwen terug, “het valt vast wel mee”, dacht ik dapper. Bij binnenkomst voelde het net als de eerste keer in Ikea. Ik voelde me totaal onervaren. Maar ik zag iedereen een enorme shopper pakken, dus ik volgde gewoon de massa. Eenmaal binnen wist ik niet wat ik zag, was er een project-P ofzo? Dat had ik compleet gemist. Alsof heel Nederland vandaag had besloten om naar de Primark te gaan.
De wachtrijen voor Jochem Myjer zijn er niks bij.
Rustig blijven dacht ik, gewoon je hersenen gebruiken en je professionele kennis inzetten, het is tijd voor een Rampen Opvang Plan. Te starten met de fase van berichtgeving: “meiden we spreken af dat we in nood elkaar treffen bij de tassen”. Fase van besluitvorming: “We gaan er systematisch door, we delen het gebied op in vakken van 10x 10 en bij ieder coördinaat maken we de balans op”. Hoofdregel: alles wat gepast moet worden in een pashokje kopen we niet. Jochem Myjer en Bert Visscher dachten altijd dat zij lange wachtrijen veroorzaakten bij de kaartverkoop voor hun voorstellingen. Nou vergeet het maar! Deze rijen waren veel langer. Werkelijk waar, er zijn heul veul vrouwen die rustig een dag in de rij gaan staan om een jurkie te passen, man man.
Euforie bij de kassa
Fase van alarmering: “Heeft iedereen zijn telefoon? Laten we elkaars nummer vast klaar zetten, dan is het bij nood 1 druk op de knop en dan laten we de tassen staan en verlaten we het pand onmiddellijk”. De fase van opschaling was helaas al ingezet voor onze komst. Ineens zag ik hekjes waar mensen in de rij stonden. “Wow zien jullie dat, er zijn zelfs attracties hier”. Dus wij in de rij, bleek dat je na 2 uur uitkwam bij een soort van voorstelling, verdeeld over 18 kassa’s. Vrouwen in complete staat van euforie bij het aanschouwen van werkelijk tassen vol met kleding. Het leek of ze de hoofdprijs in de loterij hadden gewonnen gedurende deze fase van ontvangst en definitieve behandeling.
Onbetaalbaar.
Eenmaal buiten was ik zo blij met de fase van afschaling. Ik zit nu vol in de fase van normalisatie, maar ik vrees dat het een langdurig traject gaat worden. Veel nazorg zal nodig zijn. En hoezo de primark is goedkoop? Ik heb genoten van deze dag op pad met de meiden vandaag, onbetaalbaar is dat.
