Nog ain keer omkiek’n, accepteren, diep ademhalen en weer veuroet. Soms lijkt de glans verdwenen, maar met de juiste poets, doek en touch is deze meestal wel weer te voorschijn te halen. Het is als heel vroeg chagrijnig opstaan en desondanks ’s avonds toch de avond van je leven kunnen hebben.
Ik kan de inhoud van al die kubieke meters en de enorme bedragen niet goed beoordelen, het ontbreekt me met mijn haarkleur domweg aan genoeg inhoudelijke kennis. Wel kan ik me de gevoelens van angst, frustratie en moedeloosheid en boosheid van de Groningers zo voorstellen. Soms lijkt alles samen te vallen en lijkt de ellende zich onoplosbaar op te stapelen.
Maar soms brengt zo’n moment juist ook de energie om gewoon aan de slag te gaan. Min keer min is tenslotte plus, toch?
Het is gain grunningse kwestie, geen partij politieke, geen provinciale, ’t giet om ons allemoal. Groningen is de jongste stad als het gaat om inwoners. Jongeren hebben het grote voordeel nog vrij en onbeperkt in mogelijkheden te kunnen denken. Dus zijn zij ook de sleutel van de toekomst.
Hoe groot het probleem nu ook is, uiteindelijk raakt het gas op. Met de nog te verwachten inkomsten moeten we dus innoveren alsof ons leven er vanaf hangt, dat zijn we domweg verplicht aan de jeugd, toch?
Zodat we, als ’t gas dan op is, ons brood kunnen verdienen met ons nieuwe export product, safe energie. We moeten er toch voor kunnen zorgen dat Energy Valley geen Energy Fail wordt, toch?
Nog praten over compensatie lijkt me zinloos, dat zijn we gewoon verplicht met elkaar. De mensen die weg willen moeten de kans krijgen. De mensen die kansen zien moeten kunnen komen, investeren in beving bestendig bouwen dus.
Maar dan moeten we wel aan de slag met z’n allen. Niet alleen in Groningen maar in heel Nederland op heel veel gebieden. De zorg lijkt steeds meer te draaien om kosten ipv kwaliteit en gewoon zorgen voor elkaar. Steeds meer mensen die roepen dat geen cent meer naar het buitenland moet. Roep om strengere straffen in plaats van kijken naar de oorzaken. Groen is hip maar niemand wil een windmolen in het zicht.
We moeten beter kunnen…toch?
De sleutel naar de toekomst, die hebben we zelf in de hand.
Nb voor iedereen die bang is dat ik voortaan alleen nog maar schrijf over de zware maatschappelijke vragen. Sorry dat is het geval. Ik verwacht binnen afzienbare tijd een blog over de prangende vraag, hoe ik als vrouw van een zekere leeftijd de effecten van de zwaartekracht op mijn lichaam weer omhoog lift, een sleutel in de vorm van een krik laat ik maar zeggen…Hoogste tijd om het vertrouwen ook op dat vlak weer wat op te krikken. Ondanks verzakkingen weer kansen zien.