Home

Ken je dat, zwelgen in zelfmedelijden?
Ik kan het domweg niet. Iedere dag maar beseffen hoe goed ik het heb. Soms vind ik mezelf de zieligste persoon op aarde. Dan voelt een verkoudheid als het ergste wat mij kan overkomen. Overdonderend chagrijnig in overtreffende trap veeg ik dan alle redelijkheid van tafel en erger ik me aan alles en iedereen. Het voelt dan alsof ik de enige persoon op aarde ben die wel weet hoe het moet. Zappend langs de zenders komt er maar één woord in mij op, wat een oefenloos geneuzel. De krant lezen maakt het al niet veel beter. Wat een gezeur, gepruts en gezemel toch in de wereld om mij heen. Als ik het voor het zeggen had….

Al niezend, puffend en hoestend denk ik dan de oplossingen te weten voor alle grote wereldproblemen op aarde. Blijkbaar is dit mijn “overlevingsmechanisme” die me vechtlust geeft om mezelf uiteindelijk een enorme schop onder mijn kont te geven. Waarna de redelijkheid weer terug komt me laat beseffen, meid waar zeur je godsnaam over.

Er zijn zat andere belangrijke dingen waar ik me druk kan maken. Waarom heeft bijvoorbeeld nog niemand iets heeft uitgevonden tegen de verwoestende effecten van de zwaartekracht op bepaalde plaatsen van mijn lichaam. Dan doel ik natuurlijk niet op die onmogelijke hulpmiddelen die sommige vrouwen menen te moeten uitvinden. Alsof het ophangen van mijn voorgevel in een ingewikkeld ding met verstelbare katrollen, satijn, kant en ontelbaar veel bandjes haalbaar is ’s morgen om 06.00 uur als ik de slaapkamer stilletjes probeer uit te glippen. Een spiderwoman outfit zie ik meer als een carnavalspak outfit, maarja wie ben ik.

Waar is bovendien de spijkerbroekenfabrikant die een broek maakt die wel goed zit. Als de verkoopster tegen me zegt dat het best kan, maar mijn benen aanvoelen de worsten van de broodjes van Roy Donders, dan rest er maar 1 ding, niet kopen dus. Al helemaal niet als ze zegt, “met een jasje kan het best” met andere woorden dan zie je de onderhuidsebeschermingslagen niet die zich dan ophopen net boven de broekrand. Het tegenovergestelde, een slobberend huispak is al helemaal geen optie. Weer typisch zo’n uitvinding die 25 jaar te laat komt want het staat de jeugd zo verschrikkelijk leuk.

Maar wat een volledige explosie aan onredelijkheid en boosheid opleverde is het voorstel van de nieuwe voorzitter van MKB-Nederland om de onregelmatigheidstoeslag af te schaffen. Er moet wel een reëel praktisch goed alternatief zijn voordat je als kersverse voorzitter dergelijke voorstellen de ether insodemieterd en weer de nodige onrust veroorzaak, juist nu. Het zijn juist de toeslagen die het werk met relatief sobere basislonen aantrekkelijk maken. Het zijn vaak ook nog eens de beroepen die veel van werknemers vragen, sociaal, psychisch dan wel lichamelijk.

Het werken in wisselende diensten betekent domweg een bewezen extra risico betreffende je gezondheid, los van de sociale impact. Daar moet gewoon wat tegenover staan. Persoonlijk vind ik de tijdstippen en wisselende diensten dan zwaarder wegen als de dag van de week. Want dat weekend verhaal heb ik ook wel moeite mee. Het argument dat we met de economie richtingen 24/7 gaan is prima, maar volgens mij zijn we nog niet zover als maatschappij. Laten we eerste de normale werkweek dan maar rendabel maken, voor velen begint het weekend al op vrijdag.

Zelf werk ik al jaren niet meer onregelmatig, de keus om dat meer te doen maakte ik heel bewust. Niet vanwege het werk, ik had wel een zwak voor werken op onmogelijke tijdstippen. Maar omdat het in mijn thuissituatie domweg niet te combineren was toen. Want ik weet als geen ander hoe onmisbaar die verpleegkundige is in de nachtdienst als je niet kunt slapen, pijn hebt en verdrietig bent.