Iedere ochtend in de vakantie begin ik met een rondje de benen strekken. Niet omdat het zo leuk is om te wandelen met de voetjes in la méditerranée terwijl een heerlijk briesje de zomer-blonde lokken uit mijn zongebruinde gezicht waait. Het klinkt bijna idyllisch, dat is tenminste wat iedereen wil laten geloven van zijn of haar vakantie. Maar ik hou me aan mijn voorgenomen positieve houding zonder mopperen.
Ik zeur dus ook niet dat deze loodzware ochtendwandeling met goddelijk weer pure noodzaak is om mijn zwaar gehavende lijf weer te ontkreuken na een heerlijke nacht op het auping luchtmatras. Eén voordeel is dat ik gelukkig geen drukplekken krijg en ook geen anti-decubitus maatregelen hoef te nemen. Ik draai zo vaak, dat van doorliggen is sprake is. Ik zou nog beter aan een spit kunnen liggen want omdraaien met een zeer beperkte draaicirkel is een uitdaging op zich. Want het is bed is net geen kingzise zoals thuis, bedenk ik me terwijl ik mijn voeten buiten de tent steek.
Deze natuurlijke airco optie in onze luxe kampeermiddel is zeer welkom gezien de klamme kleffe warmte. Maar ik zeur niet, ik ben dolbij met deze vochtige zeewind na de eerdere droge tyfushitte van de harde aflandige wind. Maar het positieve verhaal van de nachtsurvival op de camping is dat ik het eerste half uur op bed wél goddelijk ligt, nadat ik daarvoor uren op het strand zorgvuldig heb gewerkt aan het onderhouden van mijn hernia op zo’n kut-strandstoeltje.
Maar samenvattend, het is dus best zwaar aardig om iedere ochtend te starten met de voetjes in la méditerranée. Dat klink ook beter dan een brak lijf voorslepend over het strand met stinkende ochtendpoten in zee. 😉 Maar deze ochtend spring ik op van pure blijdschap als ik het strand op loop. YES! Hoge golven! Ik moet me inhouden om niet terug te sprinten en wederom voor paniek te zorgen op de camping na de eerdere natuurbrand. Ik loop rustig en zo onopvallend mogelijk terug (bijna stuiterend en bijna snelwandelend) en verzamel iedereen voor het ontbijt. We moeten opschieten, dan kunnen we maximaal genieten van de blauwe golven met wit geschuimde koppen. Na het ontbijt begin ik snel met het pakken, luchtbed, grote zwemband, surfplankje, stoelen etc. Ik vul de koeltas royaal met proviand, want van zwemmen krijg je altijd reuze honger!
Helemaal bepakt, bezakt en bezweet na al het getil en gesjouw loop ik het strand op. Ik kijk op en begin vervolgens alle scheldwoorden eruit te gooien die ik de afgelopen dagen heb binnengehouden. “We mogen de zee niet in! “. Het strand is afgezet wegens gevaarlijke stroming. Er is verderop slechts een paar meter afgezet, waar je wél de zee in mag. Maar ja daar staan die 100.000 andere toeristen die hier óók komen voor hun rust inmiddels ook. Na een kleine zenuwinstorting herstel ik me snel. “Zie het positieve Bianca’, denk ik, terwijl ik mezelf aanmoedig. Nou ja, we zitten in iedere geval eerste rangs. We gaan stijf achter het afzetlint zitten en wachten op de voorstelling die komen gaat.
Het duurt niet lang of de eersten komen eraan. Ze stappen over het afzetlint en lopen de zee in. Voor deze mensen gelden blijkbaar andere regels. Het duurt niet lang of de Franse Baywatch komt er aan, niet te missen door de duidelijke hoorbare fluittoon. Duidelijk gebarend maakt hij de groep duidelijk dat ze eruit moeten komen en hij wijst naar het gebied waar je wel mag zwemmen. Pas nadat een tweede standwacht erbij komt, komen ze terug, lukt nog net. Ik blijf positief uiteraard, maar ik kook inmiddels. Komen ze ook nog naast ons zitten op het strand. Eenmaal zittend wijzen ze naar de strandwacht en zitten ze dom te geiten. Ik zal ze krijgen. Ik pak mijn schepjes en begin vlak naast ze te scheppen. Geheel per ongeluk schep ik zo nu en dan wat zand op hun handdoeken. “Oh pardon”, zeg ik terwijl ik mijn liefste glimlach op zet.
Na een uurtje wroeten ben ik klaar. De groep die inmiddels al twee keer uit zee is gehaald en ‘Le David Hasselhoff’ is inmiddels ook klaar met de groep, hij waarschuwt ze nog één keer en dan moeten ze van het strand af. Terwijl ze teruglopen naar het strand lopen ze langs mijn bouwsel, ze snappen niet wat het is. “C’est une enorme mediterrane processie rups” leg ik uit, die zit hier in de zee, precies daar waar jullie zwommen. Vous get teribble jeuk ervan.Sukkels! ( blog gaat verder onder de foto)
Groot respect voor de reddingsbrigade hier, die alle mensen hier redden ongeacht of ze wel of niet zichzelf in de problemen hebben gebracht. Ik steek ze meerder keren mijn duim op om ze te een compliment te geven “Tu es mes héros!”
Nb Dit is vakantie blog deel 5. Deze blog is getikt op mijn telefoon, dus vergeef me de tik- en andere foutjes. De andere blogs lees je op www.biancahabing.nl