Pfff het is best wel warm, maar ik klaag natuurlijk niet 😉 Zou ik nooit doen op vakantie, ik ben hét zonnetje op de camping. Ik zeur helemaal niet nu het hier zelfs koeler is dan in Nederland. Normaal gesproken is dat natuurlijk verschrikkelijk. Dat je 1500 km jakkert, alle comfort achter je laat en dan hoort dat het in Nederland warmer is. Niet voor niets dat je nooit vakantiefoto’s moet maken als het bewolkt is, alleen maar zonnige kiekjes met blije mensen die totaal geen last hebben van de mediterrane warmte. Integendeel zelfs, er zijn zelfs mensen die er wél fris en fruitig uitzien terwijl ik altijd op apegapen lig. Maar dankzij de verkoelende zee hou ik het toch uit in de mediterrane hitte.
Echter vraagt dat wel om enige hitte overlevingstactiek, code oranje, want de enige wijze om het uit te houden, voor mij als blonde noordeling in het zonnige zuiden, is door een eerste rang plekje te bemachtigen, direct aan aan branding, dat is het perfecte hitteplan. De tweede uitdaging is om vervolgens te voorkomen dat er toch niemand voor gaat zitten, maar daar heb ik een tactiek voor ontwikkeld. Zodra we zijn doorgeschoven naar de eerste linie, pak ik direct mijn schepje, emmer en gietertje erbij en begin ik als een dolle te scheppen. Het lijkt bijna alsof ik artistiek bezig ben. Ik heb daarvoor echte wel enige gene moeten overwinnen. Stel u eens voor, een blondje vrouw, met doek om de kop, die nét een modellen carrière is misgelopen door een fractie te veel aan gewicht. Nét te lomp en te groot dus. Maar dat is allemaal geen probleem, zolang ik plat lig of recht op sta. Maar liggend op mijn knieën en voorovergebogen is nou nét niet de meest ideale positie voor mijn overigens verder perfecte figuur. Mijn lijf is dan net als mijn uitpuilende hernia als het ware, her en der ontstaat dan een miniscuul vetrolletje.
Enfin, ik ben dus als een dolle aan het spitten in het zand met maar één doel, zoveel mogelijk ruimte creëren. Want normaal gesproken loopt iedereen met respect voor je bouwwerk er ruim om heen. Daarmee zit je de rest van de middag eerste rangs met de voetjes in de waterlinie met een heerlijk zeebriesje en hou je het wel uit in de warmte. Maarja niet iedereen stelt mijn bouwwerken op prijs dat is inmiddels wel duidelijk.
Zo waren er gisteren prachtige golven maar die waren net iets hoger en krachtiger dan verwacht. Dus tijd voor ouderwetse daltawerken. Met vereende krachten was de dijk net op tijd klaar om onze spullen op het strand droog te horen. Ik was er best trots op. “Nous Hollanders zijn van de dijken, digues contre l’eau” legde ik trots uit. Net toen ik moe en voldaan ging zitten om te genieten van het uitzicht kwam er een Franse dame aanbanjeren en die brak direct een deel van de dijk af. Ze smeet vervolgens ons luchtbed aan de kant en kwakte haar badlaken neer.
Geloof me, mijn hele gezin heeft me vast moeten houden op de stoel. Ik was in alle staten. Het is duidelijk dat haar man zich ook wat geneerde, die probeer nog vriendelijk naar mij te lachen met een sorry gebaar. Ik liep eerst de zee in om even tot 10 te tellen en een masterplan te bedenken. Ik liet me niet kennen en pakte opnieuw mijn schepje en emmertje en ging verder werken aan de deltawerken met Drents patent. Na 45 minuten zwoegen was ik klaar en nu was het een kwestie van wachten.
Een half uur later keek ik op mijn horloge, het kon niet lang meer duren, inwendig moest ik al lachen. De eerste golven kwamen al wat hoger en bij golf nummer drie was het raak. Met een prachtige elegantie ketste de golf af op onze dijk. Het water moet toch ergens heen en geheel toevallig kwakte de golf al zijn water op de handdoek en de spulletjes van de Franse vrouw die eerder mijn dijk verwoeste. Mijn dag is weer goed 😉 Mijn Hollandse code oranje heeft weer gewerkt.
Nb Dit is vakantie blog deel 6. Deze blog is getikt op mijn telefoon, dus vergeef me de tik- en andere foutjes. De andere blogs lees je op www.biancahabing.nl
