Even stil.

En dan is het stil…
Heel even dacht ik, het is goed zo.
En dan, heel veel regelen, organiseren, zorgen, woede en verdriet.

Wat als je alleen nog maar binnenkomt door te schreeuwen. 
Wat als je niet meer kunt opladen.
Wat als je alleen nog kunt helpen door afstand te nemen.

Wat als de onmacht zich van je meester dreigt te maken.
Dan moet je loslaten.
Loslaten om  later weer te kunnen vasthouden.

Zorgen om een dierbare, is niet erg.
Dat doe je met liefde.
Maar zorg mag geen angst worden.

Naar een gebroken been  informeren we maar al te graag.
Maar bij een psychisch probleem lopen we liever een blokje om,
dan iemand gewoon te vragen hoe het gaat.

Ik hoop dat iemand een arm om hen heen slaat