De tuin is prachtig nu met die sneeuw, het huis is mooi versierd, de kerstdagen staan voor de deur. Ik heb een prachtig gezin om me heen, allemaal gezond. Ik heb een geweldige baan, lieve vrienden, en de familie staat altijd voor mij klaar. Kortom alle redenen om blijmoedig het bed uit te springen´s ochtends. Je kunt je haast niet voorstellen dat je in zo´n gelukkige omstandigheid moeite moet doen om uit bed te komen. Dat je moeite hebt om aan de dag te beginnen. Je kunt haast niet begrijpen dat iemand dan een grote donkere deken op zich geeft liggen die je op bepaalde dagen domweg niet van je af kunt gooien.
Toen onze jongste dochter werd geboren was ik de gelukkigste vrouw op aarde. Twee prachtmeiden, maar na 10 dagen moest ik mijn kleine meisje voor het eerst naar het ziekenhuis brengen. Het begin van veel getob wat achteraf ruim drie jaar zou duren. Na een paar weken op en neer naar het ziekenhuis herkende ik een depressie bij mezelf. Dus hulp gezocht, naar de huisarts en vervolgens zat ik op de bank bij de psychiater. Een postnatale depressie en volgens de man leed ik ook aan een angststoornis. Ja, ik was inderdaad bang, bang dat ik mijn meisje wederom naar het ziekenhuis moest brengen. Gegronde angst want met enige regelmaat was dat ook het geval. Maar hij had wel een punt dat ik de zorg voor de meiden slecht kon loslaten, maar is dat niet gewoon moedergevoel? Gelukkig wist ik er op eigen kracht weer vrij vlot uit de donkere put te krabbelen.
Jaren later kwam ik i.v.m. buikklachten bij de maagdarm arts. De eerste vraag die hij me stelde was, “maak jij je veel zorgen?” Ik reageerde verbaast, dat dit het eerste was wat hij mij vroeg en dat zei ik dan ook. Waarop hij zei, dat hij in mijn voorgeschiedenis las dat ik aan een angststoornis leed. Ik reageerde totaal verbaast, 10 jaar verder was ik mijn klachten van toen allang weer vergeten. Eenmaal uitgelegd, volgde al snel diverse onderzoeken, een colonoscopie, ik zal jullie verdere details besparen. De diagnose werd gesteld en ik kon verder. Maar het zette me wel aan het denken. Nog steeds is een psychiatrische diagnose een stempel, een stempel die je levenslang meekrijgt. Nu heb ik, eigenwijs als ik ben, ten eerste ernstig mijn twijfels over de diagnose van toen. Want gezien de omstandigheden vind ik het met de kennis van nu niet meer dan logisch dat de angst me toen in de greep had. Nu we het er toch over hebben, ik had mezelf toen eerder de diagnose manisch depressief gegeven, ik wil die discussie nog wel eens aan met de psychiater van toen. Maar eigenlijk doet het er niet toe, welke naam het beestje krijgt. Het moge duidelijk zijn, het klikte niet, tussen mij en mijn arts van toen.
Maar nu ik bijna de 40 nader kan ik er aardig goed mee omgaan. Ben ik depressief? Nee, maar ik heb wel last van zwaarmoedige buien, afgewisseld door buien waarin ik de hele wereld aankan. Er lijkt een groot verband te staan met de maandelijkse cyclussen. Net als na de bevallingen, blijkbaar ben ik een hormoon gevoelig typje dus. Waar wil ik nu heen met dit verhaal?
Misschien is de beroepsklager, die dag in dag uit zeurt wel vreselijke gelukkig. Misschien is de levenscoach die de hele dag walgelijk blijmoedig en vrolijk tweet eigenlijk net zo depressief als de pest. Wat is geluk? Ik kan me voorstellen dat als ik een zwaarmoedige bui naar buiten zou uiten, dat ik de reactie krijg: “Kijk eens om je heen, doe niet zo ondankbaar, wat heb jij nu te klagen, jullie zijn gezond wat wil je nog meer, je hebt alles wat je harte begeert, jij ? Ik merk nooit is aan je ”. Nee, dat klopt, ik functioneer prima, heb een soort van mechanisme ontwikkeld om mijn eigen karakter te handelen. Een meer dan grijze bui, leg het maar es uit…Leg het maar es uit aan je kinderen.
Leg het maar es uit dat je het ook prima vind als de wereld even doordraait zonder jou. Dat je zonder verzet domweg je bed niet uitkomt, wegzakt in een donkere bui, waarin de wereld steeds grijzer wordt. Maar ik weet nu als ik toch opsta, mezelf ga douchen, de eerste helft van de dag een kwestie is van doorademen en als je eenmaal over de helft van de dag bent, het licht weer begint door te komen.
Blij dat we weer richting de langste dag gaan….
Tja…
Geen reactie maar ter kennisgeving aangenomen ..
Kom maar door zon, je wordt gemist.
Lfs Peter
Slik….
We kunnen wel zussen zijn! Wil je mijn zusje zijn?? .. want ik ben een stuk ouder dan jij… dan trekken we elkaar in #evenwicht!!!
Liefs Frederiek x
Dag tweelingzus! We kunnen letterlijk elkaar de hand schudden! Mooi gezegd!
Jeetje Bianca, fijn als ik ’t lees, herkenbaar en hoe moeilijk soms om het te accepteren (grrr)…die hormonen gieren mij m’n oren soms ook uit! Ik ben dan thuis ook niet de gezelligste en geduldigste. Meestal krijg ik dan migraine en moet ik wel in bed blijven…daar word ik nu vanaf geholpen als het goed is!!
Ohhh ik klikte te snel, maar ook liefs van mij ;-))
Lieve Bianca, al weer een overeenkomst die we delen lees ik! Ik weet hoe het is als de dagen grauw zijn en verdriet de dominante emotie is.
Ik wens je veel zonnestralen toe…