Voor degenen die mij iets beter kennen die weten dat ik niets heb met het instituut kerk. Er is dus heel wat voor nodig om mij naar binnen te krijgen. De enige reden daarvoor kan dus zijn, bijzondere mensen. Zij waren de reden dat ik enige weken geleden toch het mooie witte kerkje in Gasselte binnen ging. Op de laatste rij luisterend maar de verhalen van anderen waarin vertrouwen centraal stond. Ik kwam specifiek voor één verhaal, van zij die haar onmetelijke verdriet met ons aanwezigen deelde, ze moest vertellen. In deze ambiance het verhaal horen van het leed van een ander waar helemaal niets aan te begrijpen valt, geen diepere betekenis, geen nut, gewoon ontzettend erg, oneerlijk en heel verdrietig.
Na afloop snel naar buiten, de zon voelen op mijn huid, een diepe ademteug, een hug voor zij die rouwt. Ze deelt zo kwetsbaar mooi, ondanks haar grote verdriet ademt ze levensmoed door alle tranen heen.
Eenmaal op de fiets rollen de tranen, ik moet fietsen, de wind voelen, het bos in. Zij moest even “voorhuilen”, voordat ze kon vertellen. Ik moest “nahuilen”, om haar, maar ook om mezelf, beseffende dat ik vele kostbare tijd heb verspilt aan datgene waar het niet om gaat. Al fietsend drogen de tranen, ook opgelucht, zie je nu wel dat het echt alleen gaat om het hier en nu…en zij die we koesteren in ons hart.