Een paar dagen geleden, vlak voor vertrek stonden we voor het eerst weer langs de lijn op het voetbalveld om onze dochter en haar team aan te moedigen. Ooit begonnen bij de F-jes en nu in het dameselftal. Nooit geweten dat iets zo gewoons, als aan de lijn staan, zo bijzonder zou zijn. En als bonus scoort onze dochter ook nog een loepzuivere hattrick! Haar sportieve skils heeft ze duidelijk niet van mij 😉 Maar het is fijn onze dorpsgenoten weer even te zien anders dan elkaar alleen te passeren op afstand. De impact van het coronavirus was en is groot.
In de pauze halen we een kop koffie. Het is heerlijk weer, dus we staan buiten met elkaar. Het gesprek komt ondermeer op de vakantie. De meesten zijn net terug, een aantal gaan nog. Ik vertel dat we weer naar “onze” camping gaan. “Ga je ook weer een blog schrijven?”. Ik antwoord dat ik het nog niet weet. Het is en voelt anders dan anders door het coronavirus. Bovendien wat maak ik nu mee? We rijden dezelfde route en staan altijd op dezelfde plek op de camping. Althans dat hoop ik voor het personeel van de receptie. Anders ontplof ik terplekke. Geloof me, ik ben meestal niet heel gezellig na 1400 km snelweg broes’n. Dan ben ik in staat om wie dan ook mijn mijn boze blik “over de balie te trekken”.
Maar het is anders dan anders dus ik ga me niet drukmaken of ergeren. Terwijl we op de eerste reisdag bij het hotel aankomen begin ik met de preparatie. Mondmasker op, “overlevingstas” mee en de Pas Sanitaire in de hand. Bij de ingang van het hotel staat zo’n temperatuurmeter. We reizen met z’n vijven en ik sta als laatste in de rij. Bij iedereen verschijnt een groene smiley.Ik begin het warmer en warmer te krijgen. Zul je net zien dat ik rood licht krijg. Mijn vrouw zijn, gecombineerd met de middelbare leeftijd? zorgt ervoor dat ik simpelweg last heb van een warmte explosie. En ja hoor, ik was er al bang voor, mij bij kleurt het lampje niet groen maar geeft ‘ mauvais fonctionnement ‘ aan. In mijn beste Frans probeer ik uit te leggen dat ik niet ziek ben en prima functioneer. “ Moi une vliegez up! C’ est fini in deux minutes”. De meneer van de receptie maakt duidelijk dat hij me niet begrijpt, maar hij reset de machine en vraagt me nogmaals te gaan staan. Ik ben inmiddels knalrood en het zweet gutst me van het hoofd. Maar tot mijn verbazing kleurt het stoplicht groen.
Vol opluchting voeg ik me bij de rest. Na wat invullen van formaliteiten moeten we allemaal onze QR code code van de Corona check app laten zien. We krijgen daarna allemaal een bandje om. Ik ben onder de indruk hoe keurig het geregeld is. Ook zijn onze kamers allemaal weer naast elkaar op de begaande grond. Dat maakt me als crisiscoördinator weer rustig. We hebben allemaal een goede vluchtwegen.😉
Tijd om de overlevingstas uit te pakken. Lekker douchen en slapen. Althans zo goed als het gaat. Mijn haar wassen in een Frans Hotel is altijd een uitdaging, ik voel me altijd een reuzin in zo’n net te krappe douche waarbij de douchekop ter hoogte van mijn kin komt. Maar met veel kunst en vliegwerk lukt het mijn haren te wassen. Normaal gesproken mopper ik dan heel wat af als ik weer eens eens als een slangenmens moet douchen. Maar dit jaar hoor je mij niet klagen. 😊
Nb ik zal in een later blog uitleggen wat een “overlevingstas” tas is.
Nb Deze vakantie blog nr 2 is op mijn telefoon getikt. Dus vergeef me evt. type – en andere fouten.
