Stilzwijgend worden de vragenlijsten ingevuld. Iedereen komt voor hetzelfde, blikken worden kort uitgewisseld. Al snel word ik opgehaald door een aardige collega, ze stelt me direct op mijn gemak. Natuurlijk er is altijd een beetje angst voor het onbekende, maar desondanks voelde ik me heel ontspannen, weer een stap verder in het zoeken naar de oorzaak van de recente klachten.
Het was ook prettig om mijn oude vertrouwde blauwe t-shirtje aan te mogen houden, geeft je toch een minder kwetsbaar gevoel. Nadat ik me had genesteld in bed, was mijn telefoon de levenslijn naar de buitenwereld. De kracht van de sociale media was wederom als een warme deken, van ontmoeten, het schudden van een hand en geruststellend woorden tot vele aardige berichtjes en praktische tips.
Maar eenmaal binnen in de onderzoeksruimte had ik natuurlijk niks meer aan mijn telefoon. Het werd tijd om heerlijk te gaan slapen, mijn telefoon vanzelfsprekend onder het kussen dichtbij me. Ondanks de ontspanning heb ik mij toch nog nog behoorlijk verzet vermoed ik ;- ) Maar ik herinner me slechts flarden en ik werd wakker alsof ik uren heerlijk had geslapen. Om me heen kijkende leken de anderen al uren wakker, ik hoorde vaag iets over de “schone slaapster”, alsnog mijn excuses voor mijn gesnurk.
Eenmaal thuis ging ik nog “even” liggen om vervolgens bijna de hele dag en aansluitend de nacht te slapen, blijkbaar had ik het nodig.
Een dag als gisteren maakte me weer eens duidelijk waarom ik ooit koos voor de zorg. Met de juiste benadering kleur je de dag van een ander net iets zonniger, net iets minder grauw. Niets voelt zo kwetsbaar als je overgeven aan de handen van een ander. Als je dit kunt doen met het vertrouwen, dat ook als je valt, je gevangen wordt, dat maakt zo’n cruciaal verschil. Dat lukte me gisteren dankzij betrokken en kundige collega’s die het woordje zorg uitdragen zoals het hoort.
Ik gaf me gisteren dus vol vertrouwen over en ik had slechts één zorg over mijn privacy als patiënt ;- ) Hopende dat niemand mijn echte naam heeft gezien die op het polsbandje stond …sommige dingen wil je toch liever voor jezelf houden…
Mooi blog weer! Fijn als zorg zo goed geregeld is dat je je er aan over kunt geven! Zeker als je met collega’s van doen hebt! Zelf hoop ik nog lang geen gebruik te hoeven maken van de zorg van mijn collega’s. Want Uitvaartzorg! 🙂 Veel beterschap toegewenst!