De woorden rammelen ’t makkelijkst uut de vingers als ik roppig ben in de kop. Het nog steeds niet herstelde lijf werkt ook niet mee, zal ik maar zeggen. Zo’n bui waarmee de omgeving vaak geen kant op kan. De krant lezen of scrollend door de timeline op twitter doet het vuur op zo’n moment alleen maar aanwakkeren. “Haal je vingers van dat toetsenbord !”, denk ik dan. Niet direct reageren, denk na. Tja en dan begint het gesodemieter, was ik eerst nog vol tegen iets of voor, als ik er over na denk is er altijd ook wel een tegenargument. Meestal komt een uiteindelijke weging uit in het midden, waarover ik me dan weer erger en het weer van voren af aan begint.
Wanneer is iets nieuws en wanneer is het scoren over de rug van een ander? Ik zag de discussie wederom langs komen na aanleiding van het intens trieste vermissing nieuws. Ik snap wel dat het soms wringt, maar in sommige situaties kan het publiek een bijdrage leveren en daarvoor zijn media nodig. Als ik sommigen moet geloven schuilt er in iedere journalist een meedogenloze aasgier? Maar zijn zij niet de oren en ogen van onze democratie?
Wanneer ben je een “graaier” en wanneer is iets gewoon een passend loon? Ik zie menig discussie voorbij komen waarin menig specialist wordt neergezet als een medicus die vooral druk is met zijn of haar financiële zelfzorg? En voor alle verpleegkundigen is het vak nog altijd een roeping zeker en speelt loon geen enkele rol?
Wanneer ben je economisch zelfstandig en wanneer teer je op de portemonnee van je partner? Ik snap alle ophef niet, hier hebben we het toch al jaren over? Maar in de discussie’s lijken er nog maar 2 vrouwen te bestaan, succesvolle werkende vrouwen en op de bank zittende gescheiden vrouwen. In mijn ogen is er niet één ideale situatie, maar voorop staat dat iedereen verantwoordelijk is voor zichzelf. Het gaat om keuzes maken en deze overzien en de consequenties voor lief nemen. Er is een groep die hier naar mijn mening te weinig over nadenkt, maar sommigen doen het nu voorkomen alsof het hier alleen de ongeschoolde vrouwen betreft zonder werk ervaring?
Wanneer is het voor een moeder Moederdag? ” Opschieten, we gaan zo naar oma, want oma moet straks nog naar omi, gaan we daarna naar de andere oma.” Waarom denk ik dan, voor wie? Maar geloof me, over dit soort tradities kan ik met gemak een nieuwe blog vullen.
Wanneer kijken we eens goed naar onszelf? Waarom vinden we wat we vinden? Waarop baseren we ons oordeel? Vinden we echt wat we vinden? Of vinden we het wel gemakkelijk te vinden wat onze omgeving vindt? Of zeggen we dat gewoon, omdat we dan een wellicht lastig gesprek niet hoeven aan te gaan?
Rebels, mensen die soms dwars tegen de stroming in lopen, ik heb er respect voor. Zij zijn vaak degenen die mij een spiegel voorhouden.