Het geluid van de golven verveeld me nooit, er is een soort van een ritme, maar toch net iedere keer even anders. De zee en het strand zijn voor mij al jaren synoniem aan vakantie. Gewoon staren over het water en al starende gaat het voorgaande jaar aan me voorbij. De vakantie is voor mij een begin van het nieuwe jaar en met bijna iedere avond vuurwerk hier voelt het des te meer zo. Rondom oud en nieuw ben ik domweg bijna altijd aan het werk, geen tijd om dan na te denken en in de vakantie wel.
Ik denk na over keuzes, maak ik wel de juiste? Geniet ik niet te weinig? Maar op de één of andere manier wil ik gewoon genieten van alle dagen. Ik weiger domweg om van vakantie naar vakantie te leven of van weekeinde naar weekeinde. De gewone dag is dat waar het om gaat voor mij. Soms is dat een dag verschrikkelijk chagrijnig zijn om een volgende moment van iets heel gewoons ontroert te raken. Pluk de dag is makkelijk gezegd maar soms is er even geen trap voorhanden om te kunnen plukken. Of heeft iemand anders net geplukt. Of weet je even niet meer hoe je moet plukken of waar. Soms heb je hulp nodig en soms gaat de hele oogst domweg naar een ander en moet je even wachten. Hoeveel pluk je voor jezelf? Ik vind dat nog altijd wel lastig.
Net als de stroming, wanneer laat je de golven de richting bepalen en wanneer ga je er dwars tegenin? Als ik zo om me heen kijk dan begin ik de aansluiting te verliezen, ik word duidelijk ouder. Zo heb ik bijvoorbeeld geen tatoeage.
Een paar jaar terug verdraaide het gehele strand zijn nek als er iemand langsliep met een tatoe. He waren de stoere mannen met eczeem onder de oksels. Althans dat dacht ik altijd, maar later begreep ik dat ze zo breed uit met de armen liepen omdat de spierbundels van de bovenarmen en hun torso het gewoon afhangen van de armen tegenhield. Kortom de tatoeage was een verdiende medaille voor het harde trainen, het zwemmen tegen de stroming in.
Echter vandaag zijn het vooral de moeders die bij tatoe Henkie langsgaan en een eenvoudige tatoeage op de bovenarm schijnt niet meer genoeg te zijn. De nadruk ligt op de delen rondom de bikini ’s laat ik maar zeggen. Het zijn bovendien juist vaak de types die het nu niet echt flatteert naar mijn mening. Zoiets als een buikje met een piercing, man ik heb niet eens oorbellen in op het strand. Bij het idee zweet ik al, noodgedwongen heb ik alleen een weinig flatteus doekie op mien kop omdat mijn dunne blonde haar de zon niet genoeg afdekt helaas en daarmee houden de versierselen wel op, op het strand.
Ik ben toch ouderwetser dan ik denk, nou ja dan maar tegen de stroming in zwemmen en tegen de wijzers van de klok in mijn nieuwe jaar laten beginnen wanneer ik het er aan toe heb. Jullie horen de knallen wel wanneer het zover is…
