Als je het goed beschouwd is het natuurlijk waanzin. Je trekt een soort van schoenen aan waar je vervolgens geen normale stap meer mee kunt zetten. Ik liep met mijn hernia nog het meest normaal. Mensen die lopen met skischoenen bewegen zich voort alsof ze pinguïns zijn, zo gedragen ze zich ook. Zie je één glijden, dan volgt de rest vanzelf.
Een heel ander slag mensen zijn snowboarders, zij lopen nog enigszins normaal. Verrekte slim van degene die deze variant op bergglied’n ooit bedacht, de schoenen lopen zoveel beter. Maarja aan de andere kant, vallen ze weer op vanwege de uiterlijke kenmerken. Doet de skiër vooral zijn best om een groot gehalte “blits” en “sportief” te tonen, de plankglijder kiest meer voor een “stoer” en “coole” look. Deze kenmerken komen natuurlijk ook tot uiting in de kleding.
Over kleding gesproken, ik zag een vrouw lopen die er zichtbaar trots op was dat ze haar skioverall nog paste. Ze kocht hem begin jaren 80 met roze en paarse vlakken. Het pak paste inderdaad nog maar het riempje had alle functie verloren inmiddels laat ik maar zeggen. Zij vertegenwoordigde de groep “ooit was ik superblits”
Maar als je echt mee wil doen in 2014 dan heb je ski kleding die er niet uitziet als skikleding. Zo zag ik een man lopen die volkomen voldeed aan mijn beeld van een bal op de latten. Hij had een kaki broek aan en een jack die eruit zag een trui. Want een echte trui vind zo’n loser dan weer te koud natuurlijk. Negentig procent van de mensen had een helm op. Hij natuurlijk niet, stel je voor dat je mee doet met de “meute”. Maar hij was er kennelijk niet helemaal gerust op. Hij had een muts op, met aan de binnenkant foam stukken. Kortom wel wat bescherming, maar laat vooral niemand zien dat je gezondheid je lief is.
Het is ook het type die bang is voor te veel licht in de ogen denk ik, want zonnig of bewolkt zo’n type man heeft altijd de grootste zonnebril op die te koop is, zij ook trouwens. Het haar keurig geföhnd en vol in de sneeuwproof make-up. Ik hoorde ze praten tegen een ander “gewoon” stel. Ze “verontschuldigen” zich waarom ze nu in Winterberg waren en niet in Oostenrijk zoals anders. Als ze tussen de middag in skihut waren kwamen er pakjes drinken en bolletjes uit de tas voor de kinderen. De ober verzocht vriendelijk om geen meegenomen waren binnen te nuttigen en groot gelijk had de man, die moet tenslotte niet zijn boterham maar een Duits bolletje verdienen. Waarop de mevrouw des huizes toch begon te krakelen. Mens pleur alsjeblieft op naar Oostenrijk dacht ik…
De skileraar keerde intussen met zweet op zijn voorhoofd terug. Tien gekleurde hesjes in een keurige pizzapunt naar beneden. Zo’n prachtig gezicht, het gemak waarmee die kleintjes leren skiën. Maar tot mijn grote verbazing waren er nauwelijks ouders te kijken. De kinderen werden afgeleverd bij het skiklasje waarna de ouders snel de skilift instapten om te verdwijnen. Ik kan me heel goed voorstellen dat je zelf ook wil skiën maar ga dan als ouders om de beurt even de piste op. Maar zorg er dan in godsnaam voor dat er in ieder geval één op tijd terug is. Ik zag de skileraar nog eenmaal rondkijken, maar nee ze waren er echt niet, waarna bij het jongetje bij de hand nam om wat te gaan drinken.
Hoewel ik zelf helaas niet kon skiën heb ik toch wel kunnen genieten. Want de hele dag mensen bekijken die zich leuk, grappig, irritant, ontroerend, gek, gewoon, raar, vermakelijk, gedragen, verveeld nooit. Bovendien het beste medicijn voor een kwakkelend lijf? De stralende gezichten van de meiden in de sneeuw, ze ongelofelijk trots op hoe die twee zich prima weten te redden. Volgende keer ski ik hopelijk weer met ze mee, maar zo niet, dan hoop ik nog heel lang naar ze te mogen kijken en ook zo volop te genieten.
.
NB en ach gezien mijn toch ietwat blonde stuntelige motoriek ook wel zo veilig dat ik deze keer niet op de latten stond na mijn geklungel de vorige keer.
