NB Dit is het vervolg op vakantieblog 11: Toettoeterdetoet
Mijn verpleegkundige skills blijken van pas te komen deze vakantie. Na de aanrijding op de parkeerplaats heeft de auto duidelijk wat verzorging nodig. Nadat de wond van de citroën vakkundig is verbonden en de bumper en gril blijven hangen dankzij tape en pleisters rijden we na 1,5 uur de parkeerplaats af en sluiten we aan in de file. Even zakt me de moed in de schoenen, ‘komen we dan nooit thuis, mijn rug breekt zowat doormidden’, denk ik stilletjes. Maar als we even later de oorzaak van de file zien, een zeer ernstig ongeval, ben ik al ons “leed” acuut vergeten. De betrokkenen van het ongeval zullen wellicht helemaal niet meer thuis komen.
Nadat de file is opgelost zit ik extra alert in de bijrijder-stoel. Ik ben net Hyacinth Bucket, ‘mind the pedestrian!’ Tijdens het passeren van een gif groen autootje geloof ik mijn ogen niet! ‘Huh, is ze nu een boek aan het lezen?’ Doordat het druk is kunnen de rijbanen wisselen doorrijden en passeren we haar een paar keer. Ja hoor, ik heb het goed gezien, mevrouw heeft haar boek op het stuur en is gezien haar rijgedrag duidelijk ook aan het lezen. Bij het volgende treffen heb ik de camera in de aanslag, door kort maar duidelijk te toeteren lukt het haar aandacht te trekken.
Ik ben nogal pissig en dat probeer ik middels handgebaren duidelijk de maken. Ik wijs eerst naar haar, vouw mijn handen tot een boek en tik daarna met mijn wijsvinger op mijn voorhoofd. Tu est une idioot! Straks komt er wederom iemand niet thuis na de vakantie, of na een werkdag. Op de foto die ik maakte is de bewuste vrouw vol in beeld, dat te delen gaat me te ver, maar de persoon in kwestie zal zich alsnog vast herkennen.
Lieve mevrouw, u reedt op de snelweg in Luxemburg waar net twee ernstige ongelukken waren gebeurd en u leek -al rijdend- een boek te lezen. Sorry dat ik wellicht een beetje boos reageerde, maar heeft u enig idee hoe gevaarlijk dit is, hopelijk realiseert u zich dat nu.
Net als mijn bloeddruk weer wat gezakt is krijg ik een twitter berichtje van mijn grote steun en toeverlaat deze terugreis: @ANBWEuropa; ‘’Via Maastricht lange file op de A2 richting Eindhoven, 11 kilometer.’ Maar we kunnen al geen andere route meer kiezen, we rijden al in Luik en naderen de grens. Dus besluiten we eerst te gaan eten. Als we vervolgens een half uur in de rij staan voor een bordje eten, omdat dertigduizend andere terugkerende vakantiegangers dat ook dachten, denk ik alleen maar: ‘kalm blijven Habing, gewoon kalm blijven en blijven glimlachen, het is vakantie!’
Dan starten we aan de laatste kilometers, vol vertrouwen zit ik achterin terwijl mijn dochter het laatste stuk rijdt en eindelijk zeer behendig de auto met vouwwagen op de inrit zet. Yes! We zijn er! Ik heb gedurende de reis mijn rugpijn weten te verbijten door me te verheugen op de douche en mijn bed, wat is thuiskomen toch heerlijk! Mooiste van de vakantie. Voor ik het weet val ik slaap en droom ik van rozengeur en maneschijn.
De volgende ochtend sta ik echter alweer snel met beide voeten -maat 42 ruim- op de vloer als ik over de bergen was in de bijkeuken klauter, het lijkt de Mont Blanc beklimming wel. De charme van het kamperen begint eigenlijk nu pas echt! Tent drogen, flapp’n boenen, haringen schrobben. Gelukkig schijnt het zonnetje wel, want binnensmonds mopper ik stilletjes wat af: ‘ is toch mopperbrom#% ook altijd een gedoe, wat ’n klere waark.’ Die campingzooi is straks nog schoner dan mijn huis ooit is geweest. Maar ja als je een tentuitrusting koopt is dat het eerste wat zo’n te vrolijke verkoper in kaki korte broek tegen je zegt. ‘Mevrouw als u de tent goed onderhoud, dus schoon en droog wegleggen heeft dan heeft u er jaaaaren plezier van.’ Hmm toch maar een jaartje nat wegleggen dan, bedenk ik glimlachend.
Nadat de vrouwwagen leeg is, de tent blinkend schoon hangt te drogen begin ik aan de laatste tassen. Bij de eerste die ik los trek komt een lading zand me al tegemoet. Misschien vind ik stiekem kamperen toch wel het mooiste wat er is. Ik veeg het zand bij elkaar en stop het in een potje. Van bouwen in het zand op het strand kwam dit jaar weinig terecht door mijn brakke rug, misschien tijd om weer een zandbak in de tuin te bouwen. Want last van een blonde Drentse bloggende en soms wat mopperende en grommende vrouw? Geef haar een emmertje en een schepje en wat zand en je hebt er geen kind aan.
Nb Dit is de laatste vakantie blog deel 12. Alle blogs zijn getikt op mijn telefoon, dus vergeef me de tik- en andere foutjes.
De vakantieblogs zijn te lezen op: www.biancahabing.nl
Vakantie blog 1 Vakantiecrisis
Vakantie blog 2 Inpakstress
Vakantie blog 3 Route Soleil
Vakantie blog 4 Waar zijn de echte mannen gebleven
Vakantie blog 5 Vakantie fitness
Vakantie blog 6: Une enormes knal
Vakantie blog 7: Skottelbraai=man
Vakantie blog 8: Uitzending gemist: Zomergasten.
Vakantieblog 9: Rode vlag
Vakantie blog 10: Zwarte vlag
Vakantieblog 11: Toettoeterdetoet
Vakantieblog 12: Oost west, thuis…