Ik sluit de vakantie altijd traditioneel af op het strand. De laatste avond altijd nog één keer uitkijken over de Mediterrane. Normaal gesproken weet ik het zeker, volgend jaar weer, maar dit jaar zijn er twijfels. Ik weet niet of het nog wel kan of ik er nog wel bij hoor. Het is wellicht best eenvoudig op te lossen, er zitten er hier wel drie, maar wat dan en waar? Een bloem op mijn billen? Maar dan moet ik ook zo’n Brazilian-bikini kopen waar mijn billen dan half uit hangen anders zie je de tatoeage niet. Maar dan moet ik ook eerst naar de sportschool om ronde billen te kweken, want die heb ik ook niet.
Terwijl ik zit te mijmeren loopt er een man langs met une enormus tatoe op zijn rug. Zie ik dat nu goed? Ik zet mijn bril er bij op, ja hoor het zijn enorme vleugels, mijn hemel, zou die er naar toe willen vliegen of zo? Ik beoordeel nooit iemand op het uiterlijk uiteraard 😉 maar het is typisch zo’n opgeblazen testosteron man, die uren in de sportschool doorbrengt. Die lopen ook altijd alsnog ze een schimmel tussen de benen hebben. En hun bovenlijf beweegt vreemd omdat ze de bovenarmen net iets te dik opgepompt hebben. Ik heb dan echt de neiging om even het ventiel los te trekken en er een beetje lucht uit te laten lopen. Aan zijn hand een klein kindje, duidelijk tweede leg. Want de vrouw die erbij loopt is minimaal de helft jonger. Zij heeft haar bilregio getatoeoeerd. Tja nu is dat nog strak, over 20 jaar zijn die rozen totaal verlept natuurlijk. Maar dat zal ze dan wel plastisch laten reconstrueren schat ik zo in als ik haar indrukwekkende voorgevel zo zie.
Ik kijk even naar beneden naar mijn eigen lijf en bedenk me dat het volgend jaar nog erger zal zijn, de verwoestende kracht van de zwaartekracht op mijn lijf. Ik heb zeker weten een bikini nodig met nog veul meer inwendige versterking om de hele boel te stutten. Het is inmiddels het beste om volgend jaar mijn gehele lijf tijdig in de stijgers te zetten voor het betere stuc en spacwerk. Dan kan ik direct ook een spray-tan aan brengen, want zo wit aankomen op het strand dat kan natuurlijk niet meer.
Ook mijn stranduitrusting is inmiddels behoorlijk retro. Ze lachen me gewoon uit met mijn eenvoudige luchtbedje. Die gaat al jaren mee en is al een paar keer opgelapt. Ik heb ook de beroemde opblaas krokodil nog, maar daar kan je tegenwoordig niet meer mee aankomen. Op het strand word ik omringt door enorme roze pelikanen, meloen luchtbedden, hele hoge eenhoorns en zelfs enorme eilanden inclusief opblaas palmboom. Het lijkt wel alsof het niet meer gaat om zien maar gezien worden.
Gewoon een beetje dobberen in zee kan ook niet meer natuurlijk, het gaat allemaal om de beleving. En je moet toch wel minimaal een paddle-board bij je hebben. Of te wel een opblaas surfplank waar je dan staand op moet peddelen. Nou dat lijkt me niet, kan het hele strand mijn gestuntel zien, want daar ga ik natuurlijk 1000 keer van af flikkeren. Andere opties zijn, raggen echte een enorme banaan of nog erger hangend aan een parachute achter een dieselverslindende speedboot. Ik zie nu die grijzende blik al, van de net iets te bruine eigenaar, met een net iets te wit gebit. Hij weet natuurlijk als geen ander hoe ik ongetwijfeld binnen 2 seconden eraf val en onderweg mijn bikini ga verliezen.
Net op het moment dat ik voorgoed afscheid wil nemen van het strand loopt er een ouder echtpaar langs. Beide zeker rond de 80 schat ik, een van hen loopt met een stok. Geen tatoes, geen billenprijsgevende bikini, maar gewoon in een korte broek en een t-shirtje genieten ze met de voeten in de zee. Een golf komt net iets hoger dan ze verwachtte en klets hun kleding nat. Ze moeten lachen. Ze hebben al die poeha niet nodig. Ze genieten gewoon van het strand, de zee en van elkaar. Mooi.
Wellicht kan ik hier toch nog wel jaartje mee hier 😉 tot volgend jaar.
Dit is vakantie blog deel 8. Deze blog is getikt op mijn telefoon, dus vergeef me de tik- en andere foutjes. De andere blogs lees je op www.biancahabing.nl
