Ieder kwartier een bekertje, de eerste gaat gemakkelijk, de tweede en derde ook en dan begint het gevecht tussen de oren. Verstand op nul, mijn lijf geeft aan, stoppen nu je zit vol! Mijn blaas schreeuwt om geleegd te worden en toch gewoon de volgende beker leegdrinken. Ik glimlach van trots, yes weer één leeg.
Ik ben niet de enige, ik hoor de vrouw naast me even kokhalzen, maar ook haar lukt het toch de kan leeg te drinken. Sommigen hebben al een diagnose, voor hen lijkt het meer routine, maar ook bij hen zie ik de onzekerheid, zal het verbeterd zijn? Anderen weten nog niets, zij hopen dat er iets gevonden wordt, of eigenlijk juist ook weer niet. Ik behoor tot laatste groep.
De samenhorigheid in de wachtkamer is voelbaar, vriendelijke blikken gaan over en weer. Sommigen praten, anderen lezen en ik speel het zoveelste potje solitaire op mijn mobiel. Even nadat de eerste van de groep de kan leeg heeft komt een vriendelijke röntgen laborant degene ophalen. We kijken naar onze kannen, daaraan is af te lezen wanneer we aan de beurt zijn. Ik ben de volgende.
Uiterst vriendelijk vraagt hij me of ik al eerder ben geweest. Ik ontdoe me van alle mogelijke ijzerwaren, eenmaal binnen en liggend merk ik hoe ervaren de medewerkers zijn. Ze stellen me direct op mijn gemak en het kippenvel van mijn benen verdwijnt snel onder een warme deken. Het infuus is al geprikt voordat ik er erg in heb. Als ik de scan inschuif ben ik ernstig onder de indruk van de techniek. Ik probeer te redeneren hoe het werkt. Ik voel de warmte van contrast stromen. Net als de tranen toch een beetje prikken vraagt een lieve stem door de luidspreker of het gaat? “Ja hoor”, zeg ik. Een diepe zucht en het gaat weer.
Het onderzoek is absoluut niet erg, maar de gedachten maken het zwaar. De collega ’s van de röntgen voelen dat als geen ander aan. Ik had er nooit zo bij stil gestaan, maar de juiste röntgen laborant maakt het grote verschil. Ik voelde me echt gesteund, door eenvoudigweg de juiste toon en de juiste blik, dat is vakmanschap in de zorg.
Wekenlang kwakkelen zonder duidelijke oorzaak, het maakt dat je je verstand even uit wil zetten, even niet nadenken. Je begint haast te twijfelen aan jezelf. Maar ik hoef niemand uit te leggen dat verpleegkundigen wat dat betreft vreselijke patiënten zijn. Zoekend naar een diagnose komen alle scenario’s natuurlijk voorbij. Zullen andere mensen googlen, bij mij verschijnt het boek anatomie, fysiologie en pathologie voor mijn netvlies. En de blauwe kaft van Vismans ziekteleer zie ik weer voor me. Waar passen mijn klachten bij? Tja en dan begint het gedonder ik kan werkelijk bijna alles hebben wat in het boek staat ;- )
Kortom zinloos.
Er zit niets anders op dan het over te laten aan zij die er echt voor gestudeerd te hebben en hopen dat zij of mijn lijf snel een oplossing vind. Maarja laat geduld nou net niet mijn sterkte kant zijn. Intussen deels luisteren naar mijn lijf maar bovenal zoveel als de klachten het toelaten, gewoon mijn gang gaan.
ja meid ook blonde verpleegkundige hebben gevoel en je weet ook nog eens te veel. Gelukkig zijn er ook collega’s die dat begrijpen en je steunen, Ik hoop dat ze je binnenkort iets zinnigs kunnen vertellen en dat het allemaal meevalt, sterkte meid.