In de begin jaren negentig broesde ik als een jonge wellicht een ietsje overenthousiaste verpleegkundige in de toen bekende witte fiat panda van de thuiszorg door Oost Grunn. Wat een machtig vak, als wijkverpleegkundige zelfstandig kunnen werken en daarmee vele mensen van zorg kunnen voorzien. Ik koos er soms bewust voor om ook even een kopje koffie te drinken na het toedienen van een injectie met de medicijnen. Gewoon even tijd maken voor een praatje op de momenten dat ik merkte dat mevrouw Blauw het moeilijk had.
Bureaucratie
Op de bijrijders stoel lag op een gegeven ogenblik een lijst. Daarop werd ik geacht de kilometers bij te houden, begrijpelijk. Ook werd er van mij verwacht dat ik klokte wanneer ik naar binnen ging en wanneer ik weer vertrok. De eerste tekenen van “ik betaal alleen voor dat wat ik afneem”. Normaal gesproken was ik altijd 7 minuten binnen bij mevrouw Blauw. Maar bij een kopje koffie werd het wel eens 14 minuten of zelfs 15.
Zorgrobot
Ik werd gebeld door iemand van het hoofdkantoor, waarom ik de indicatie tijd van mevrouw Blauw soms overschreed en vorige week zelfs 2 keer, zo konden ze geen kostprijs berekeningen maken. U begrijpt wellicht dat ik vanaf dat moment altijd exact 7 minuten bij mevrouw Blauw was, op papier. Ik leek veranderd in een zorg robot, week na week, arriveerde ik op exact dezelfde tijd bij de patiënten. Ik geef volmondig toe, dat ik “fraude” pleegde, ik was nog steeds wel eens 13 minuten bij mevrouw Blauw en ook wel eens 10 en ook wel eens 4 minuten. Ik maakte dit bespreekbaar, ik wilde best registreren per minuut, om daarmee inzicht te krijgen in zorg processen, maar niet als daarmee de kwaliteit en menselijkheid uit de zorg verdween door mij te willen veranderen in zorg robot.
De kracht van vakmanschap
Aanvankelijk regelde ik alles zelf als wijkverpleegkundige. Even afstemmen met het ziekenhuis, de benodigde hulpmiddelen regelen, op weg naar huis bracht ik dan soms snel nog even een dekenboog langs. De eerste dagen samen met de patiënt en zijn familie de zorg in gang zetten. Een belletje met de huisarts, even afstemmen met de collega ’s en daarmee kwam een globale planning tot stand. Het was aan de zorg deskundigen om daar gedurende de dag mee uit te komen en wat in te sturen.
Herstel van wijkverpleegkundige
Toen er met de invoering van de indicatie commissies uiteindelijk een fax op mijn buro lag, met daarin vermeld welke “zorghandelingen” ik moest leveren, liep de frustratie op. Dat ik een infuus kwam aansluiten maar intussen geen boterhammetje mocht smeren voor de patient, omdat daarvoor iemand anders kwam, was voor mij onbegrijpelijk. Gelukkig is een groot deel van het naar mijn idee kapot registreren en opdelen van de wijkzorg inmiddels gelukkig terug gedraaid en kan de wijkverpleegkundige steeds vaker het vak weer uitoefenen zoals het in mijn ogen bedoelt is.
Zorg is ook gewoon een baan
De kracht van de zorg staat of valt met het vakmanschap van de zorg professionals, maar natuurlijk zijn we niet allemaal Florence Nightingale’s. Het is ook gewoon een baan, die voorziet in een inkomen. Ik was als jong beginnend verpleegkundige ook altijd wel blij met een extra nachtdienst, natuurlijk vanwege de extra inkomsten die dat opleverde. Als ik de berichten mag geloven frauderen we wat af in de zorg, volgens velen zou het inkomen de belangrijkste drijfveer zijn van met name de medisch specialisten. Alleen al de geachte dat steeds meer mensen denken dat wij, die werkzaam zijn in de zorg, deze zorg zo proberen te organiseren zodat wij er zelf het meeste aan verdienen.
Wantrouwen
Natuurlijk zijn er rotte peren, ook in de zorg. Maar het is het wantrouwende denken wat mij zorgen baart. De banken, de specialisten, de politiek, de moslims, de Polen, ze worden zo gemakkelijk maar aangewezen als de oorzaak voor zeer complexe vraagstukken. Zwart wit denken, goed en fout, zij en wij denken, brengt in mijn ogen nooit geen oplossing. Net als meldpunten geen oplossing zijn, we moeten in gesprek, samenwerken, we luisteren in mijn ogen veel te weinig naar zij die ervaring hebben en vakkennis. We kunnen nog heel veel verbeteren in de zorg. Het huidige stelsel is alles behalve ideaal en transparant, dat moet nog veel beter en ook eenvoudiger kunnen. Maar een betere en betaalbare zorg wereld begint ook bij onszelf, toch?
Mooi geschreven, je hebt helemaal gelijk.
Goed verhaal, maar de werkelijkheid is dat niet iedereen denkt en werkt zoals jij. Werken voor een inkomen, frauderen om meer geld. Iedereen heeft er een ander beeld bij en helaas bij sommigen een slecht beeld. Een beeld dat aansluit bij de persoonlijkheid, waarbij het kopje koffie drinken belangrijker wordt dan de handeling bij een patiënt, of een declaratie omkatten zodat er meer verdiend kan worden. Het gebeurt. Maar hoe aan te pakken? Als er beter systeem komt waarbij de aandacht weer volledig bij de zorgnemer kan komen te liggen is dat mooi. Ondertussen snap ik ook dat de zorginstellingen de kosten graag op verantwoorde wijze willen terugdringen. Ik hoop met jou dat het lukt de ideale wereld te bereiken.
Goed stukje!!