Home

Of we nu ziek zijn of niet, we blijven in eerste instantie mens, …kind. Ziek zijn is daar slechts een onderdeel van. Gisteren kon Lowie van Gorp het zo mooi verwoorden, hun Guusje bleef kind, hoe ziek ze ook was. Een aaiuurtje met de konijntjes, of het tekenuurtje, mag niet ten koste gaan door de planning van ons, wij die werken in de zorg. Met het stellen van de diagnose, lijken zowel de kinderen als hun ouders, het gezin, iedere regie over hun leven kwijt te zijn. Veel meer dan nu moet daar aandacht voor zijn, we denken het te weten maar eenmaal in ons witte uniform gaat onze focus al snel uit naar het medische dossier. De ketting zal ik zeker blijven herinneren, met haar gezicht voor me. Een ouder die ondanks het grootste gemis en verdriet, zijn verhaal deelt met een volle zaal, zodat wij ervan kunnen leren, dat getuigt van zoveel liefde voor je kind. Ik werd geraakt door het verhaal, op zo’n mooie manier, dat ik het zeker zal delen. Zoals TEDx het beaamt “Ideas Worth Spreading”. Het was een naadloze aansluiting op Herman van Veen, “Children should play.” Het lijkt zo vanzelfsprekend, maar helaas de werkelijkheid is anders.

Maar eigenlijk zouden we nooit moeten stoppen met spelen. Marcel Olde Rikkert stond op het podium samen met zijn zoon en zijn 90+ vader, die ook nog eens 60 jaar getrouwd was. De zin in het leven straalde gewoon van hem af. “The U turn of life”, prachtig weergegeven. Het deed mij als zo nu en dan tobbende veertiger goed om te zien dat de weg alleen maar weer omhoog gaat, Happy Aging.

Maar de weg er naar toe, is niet altijd het pad wat we denken. Soms afhankelijk van wie je tegenkomt, op welke golf en met welk energie-level je reist. Sijbrand de Jong legde het zeer blondproof uit, ik begreep zelfs het verhaal over de “electron proton collider”. Mooi als mensen wetenschappelijke kennis kunnen vertalen, die anders niet binnenkomt bij de gemiddeld denkende mens zoals ik. De euforie over het Higgs deeltje, zeker in relatie tot de gezondheidszorg was mij tot nu namelijk volledig ontgaan. De kortste weg is lang niet altijd de snelste…

Soms moet je om bij C te komen, eerst vanuit je veilige hAven naar B. We gaan de weg vaak niet op, omdat we, met het verliezen van het onbeperkte vrije denken van onze jeugd, te veel beren op de weg zien. Verlies het jonge denken niet, onderneem! zei Michiel Muller. We lijken steeds meer te leven in een wereld van garanties en zekerheden, terwijl Gijsbert van Es door zijn verhalen prachtig illustreerde dat er maar 1 zekerheid is het leven. Hij vertelde de verhalen van moedige mensen die de laatste fase van hun leven zo bewust doorleven. “We moeten beter luisteren naar mensen die stervende zijn”, was één van de boodschappen van Gijsbert.

En weer anderen die in het midden van hun leven de moed hebben om op een podium te gaan staan om te vertellen dat ze de liefdes van hun leven, geslagen hebben, heel hard. In 8 minuten, een relaas van 10 jaar, achteraf allemaal te verklaren door een hersentumor. Het vertrouwen van zijn vriendin, die ondanks alles bij hem bleef, had het moeten zeggen. Zichtbaar last van een frontaal lob syndroom weerhield Tom Heerschop er niet van om zijn verhaal te delen. Wederom was ik diep geraakt, dat ik naar zijn verhaal mocht luisteren.

Ook al word je verteld dat je het niet zal kunnen, gezien je beperking of ziekte, sommigen weerhoud dit er niet van hun weg te bepalen, Annemiek Vroom, is daar een van, als expert patiënt kan de gezondheidszorg zoveel van haar leren. Net als André Heuvelman, die tegen alle verwachtingen de gevoelige snaar raakte met zijn Trompet. Normaal speelt hij onder andere in het Rotterdam Filharmonisch Orkest, nu op het Podium van TEDxNijmegen. Bovendien mooi hoe hij de artiest in iedereen naar boven haalt, via witte muziek boxen de inspiratie door te geven, zo als onlangs bij een mooie actie voor WarChild.

Anderen stimuleren om het talent of de kracht die ze in zich dragen te gebruiken en te ontwikkelen. Verbindingen leggen, ook Tamara Schalken liet zien dat het hier om gaat. Zij won als verpleegkundige de Florence Nightengale Award. Ze vertelde op een mooie manier, dat we meer zijn dan een nier, een heup of een hart. In de steeds verder gaande specialisaties in de geneeskunde schuilt het gevaar, dat het belang van de patiënt, als mens niet altijd voorop staat. In mijn ogen één van de belangrijkste vaardigheden van een verpleegkundige, opkomen voor het totaal belang van de patiënt, de spin in het web van de zorg. Het belang van de patiënt blijven zien, ook al doen die soms dingen die hun eigen gezondheid schade toebrengt.

Vol overgave illustreerden Wande de Kanter en Pauline Dekker dat het enige moment van keuze vrijheid bij de start van het roken is. Een beslissing die vaak genomen wordt op een moment dat we de gevolgen nog niet kunnen overzien. Schrijnend om te zien hoe de tabak industrie nog steeds iedere dag nieuwe slachtoffers maakt. Daar moeten we wat tegen doen, de jeugd heeft de toekomst, toch?

Jack Andreka liet zien hoe onbeperkt vrij een tiener kan denken. Remco Bloemen kwam met een nieuw plan, het inzetten van vrijwilligers voor het vervroegen van diagnoses. We zijn toe aan een revolutie in de zorg, de piratenvlaggen van Kim Spinder illustreerden dit, niet langer onze tijd verdoen met e-mail. Het is tijd voor de “Brilante Mislukkingen Award”. We leren veel te weinig van onze fouten omdat we ze niet delen. Henk Smit was zo moedig om daar wel open over te zijn. Bas Bloem had maar 1 sessie nodig om zijn patiënt te genezen, ik voorzie nu al een enorme kosten besparing in de zorg.

Niets zo belangrijk als de eerste volger….wie volgt?

“Co-intelligence”, mooi weergegeven door Jan Bommerez, leren van vogels en termieten. Samen creëren is in de natuur om ons heen de gewoonste zaak van de wereld. Net als de 95 jarige Edward Gerjuoy, die nog steeds werkzaam is en dat heel normaal vindt, hij heeft deze keuze heel bewust gemaakt. Het vergelijk van een McLaren en een baby met hartproblemen, op zoek naar het voorspellende teken van onheil, een mooie verhaal van Peter van Manen. Bertalan Mesko, over the power van crowdsourcing. Lucien van Engelen over onderzoek, maar dan echt samen met patiënten en de onderzoekers,“medcrowdfund”.

Keuzes, dat vergt inleven, afwegingen maken. Omgaan met emoties, van patiënten, familie. Soms is het hoogst haalbare niet wenselijk. Jeroen Verwiel vertelde over zijn mooie vak op de Intensive Care, ook al betekend dit dat je soms besluit een behandeling te staken. Een weg waarvan de bestemming pas bekend wordt door je te verdiepen in de patiënt, door zij die daarover kunnen vertellen, de familie.

Net zo inspirerend als de verhalen waren de ontmoetingen bij de koffie, oude bekenden weerzien en zij ontmoeten die ik tot nu toe alleen nog maar getroffen had op de digitale wegen. Op een onmogelijk tijdstip op pad met je collega’s, beter kun je elkaar niet leren kennen.

Gedurende de dag herkenning in zo veel verhalen, soms terug te brengen naar mijn werk op het Brandwondencentrum. Soms terug te brengen naar mijn eigen ervaring als patiënt, mantelzorger, moeder, vrouw, zus, dochter, vriendin etc…en dat wat nog komen gaat.

Foto na 10e vit B12De kleur kwam vandaag na lange tijd ziek zijn weer op mijn wangen…eindelijk. De tijdelijke acne als bijwerking van de behandeling neem ik voor lief, de boodschap was immers, verlies het “teenage” vrije denken niet!

Deze blog was maar een fractie van de dag. Ik heb nog lang niet iedereen genoemd en geroemd zoals ik zou willen. Ik zou nog uren kunnen door schrijven, het liefst letterlijk de verhalen delen, maar er is een veel betere manier, om ook geraakt te worden net als ik.
Kijk op de site van TEDxNijmegen en luister en ervaar zelf naar alle verhalen, die het waard zijn om te delen, gewoon doen.
en begin dan met eindelijk een positief verhaal over Europa, van drie ontzettende leuke mannen uit Belgie: Hello Europe