Vandaag mocht ik om half vijf nog komen, helemaal klaar voor mijn eerste shot. Na maanden kwakkelen lijkt er vermoedelijk een oorzaak gevonden, vitamine B12 tekort. De oorzaak hiervan wordt nog opgespoord, maar het bijtanken gaat intussen beginnen. Later volgt nog een opsporingsbevel voor de B12 killer, zijn het mijn hysterische darmen of wellicht is mijn maag stiekem de mol. (ik dacht trouwens altijd dat B100 de boef was ;- )
“Wat voel je dan precies”, vroeg iemand mij. Ken je dat gevoel, de dag voordat je griep krijgt? Dat je denkt, “shit ik word ziek”. Dat je niet kunt wachten totdat je op de bank kunt liggen onder een deken. Rillen, rillen en nog eens rillen, zo koud. Bij het opstaan, het gevoel hebben dat er al een dag op zit. De één na de ander spreekt me aan: “Ben je ziek?” Asgrauw of waterige ogen met rode wangen. Ik zal jullie niet vermoeien met alle klachten, pijntjes of tintelingen die ik voel, maar laten we stellen dat ik inmiddels één vage klacht geworden ben.
Je niet fit voelen is vervelend, maar soms hoort het erbij. Maar niets zo frustrerend als er geen oorzaak gevonden wordt. Je gaat twijfelen aan jezelf, zo kocht ik een nieuwe thermometer. Ging ik een week lang bijslapen, echt niets doen, maar het hielp niets. Dus juist in de been en trainen! “Ik kom vast conditie tekort”, dacht ik. Want ik beken, ik ben een bezige muts, maar echt fanatiek sporten is niet mijn ding. Extra gezond eten. Ik gebruikte het toilet beneden bewust niet meer, ik dacht hup iedere keer naar boven de trap op, goede training. Maar ik bleef onveranderd poestig, man man. ” Die puffer helpt ook geen zak”, dacht ik.
Ik was ook bijna zover dat ik tegen beter weten in toch een wondermiddel ging proberen tegen pigmentvlekken. De één na de ander verschijnt rond mijn toch al weinig flatent uitziende ogen op dit moment, omringt met steeds donker wordende kringen. Iedere dag haal ik meer haren uit de borstel, man ik lijk wel “in de rui”. Ik ben vast vroeg in de overgang dacht ik. De prijs voor het voortijdig inleveren van mijn baarmoeder. Maarja dan hoor je het toch warm te hebben? Maarja ik ben blond, wie weet werkt dat bij andersom.
Iemand gaf me ook ongevraagd een tip over druppels, je weet wel van die wonder druppels. Je gooit één druppel in een groot meer en als je dan vervolgens een flesje vult vanuit dat meer en je neemt daarvan dan 2 x 10 druppels neemt per dag.. en dan? Dan lacht die fabrikant zich rot…
En dan komt de eerste die heel voorzichtig zegt: “Maar je hebt ook wel veel zorgen gehad de afgelopen jaren”. Dat kan ik helaas niet ontkennen, zorg om de gezondheid van de mensen om je heen hakt erin. Maar kom op dacht ik, daarom loop ik niet de hele dag met kippenvel. Hoe lichamelijk beroerd ik me ook voel, ik voel me nu niet neerslachtig of depressief, eerder explosief ;- ) Natuurlijk soms wel wat verdrietig en dan wellen er opstandig tranen uit pure frustratie omdat ik wederom zolang gehinderd wordt door een kwakkelend lijf.
Respect voor de artsen die afgelopen tijd gedurende de onderzoeken tegenover mij kwamen zitten om te vertellen wat ik niet had. Waarop ik direct vroeg: “heel fijn, maar wat heb ik dan wel?”. (Ik ben vast geen makkelijke patient ;- ) Geneeskunde is soms puzzelen, een combinatie van kennis, ervaring en wetenschap gevoed door heel goed luisteren naar de patiënt.
Toen ik de afgelopen maanden een aantal malen een geruststellend bericht hoorde over wat ik niet had, was ik gek genoeg niet echt blij. Maar er waren tranen van blijdschap toen ik deze afwijkende uitslag hoorde…
Het begin is er..
