Altijd al een hekel aan gehad “moeten”. Neem nou de zondag, deze dag voelt voor mij als een verplichte time out. Iedere maandag op het werk hoor je de vraag “leuk weekend gehad?” Maar niemand vraagt ooit hoe mijn dinsdag was. Misschien ben ik op zondag wel net stront chagrijnig, maar dat past niet. Want op zondag doe je gezellige dingen en ga je genieten van de rust. Nou misschien wil ik dat wel op dinsdag. Dat zal ook de reden zijn dat “feestdagen” niet mijn ding zijn. Op de dag zelf, weet ik er inmiddels wel van te genieten, maar al die heisa erom heen. Want ik moet toch echt van te voren hebben bedacht, wat, waar, wanneer ik wil eten en met wie.
En dan de naam, zondag… nou waar blijft die zon dan? Negen van 10 keer schijnt ie niet op de zondag hoor. Kreeg laatst de opmerking dat ik respect moet hebben voor ieder zijn normen en waarden, nou dat respect heb ik hoor. Ik vind het prima dat mensen naar de kerk gaan op zondag. Ik vind het leuk voor al die mensen die massaal het bos in gaan om te wandelen op zondag en dat ze daar nog van genieten ook. Ik vind het prima dat mensen visite afspreken. Maar mag ik dan ook mijn ding doen, wanneer ik dat wil? Misschien wil ik vandaag wel een poging doen om eindelijk eens schoenen te vinden voor mijn onmogelijke voeten. Misschien wil ik op woensdagochtend ook wel een croissantje met een eitje. In de winkel wenst iedereen je een prettig weekend, maar ik hoor nooit iemand mij een leuke donderdag wensen, laat staan een super maandag. En waarom alleen een kaartje rondom de kerstdagen?
