Zo’n dag

Zo’n dag dat je, je druk maakt om welke kleding je aanmoet.
Zo’n dag dat je, in de weer bent met naambordjes, draaiboeken en gastenlijsten.
Zo’n dag die afwijkt van een normale werkdag.
Zo’n dag dat je je inzet om het ultieme doel te bereiken, namelijk je eigen baan op kunnen heffen.

Aandacht vragen voor preventie, het voorkomen van brand en brandwonden.
Natuurlijk realiseer ik me als geen ander, dat de dag van werkloos wachten op het brandwondencentrum nooit gaan komen, daar blijven het ongelukken voor.
Maar ieder slachtoffer die voorkomen kan worden is er één.

Zo’n dag dat het nieuws je als geen ander laat zien waarom het er wel toe doet, helaas een trieste balans.
Zo’n dag waarop vakmanschap delen, vertrouwen en persoonlijk verbinden centraal staan.
Zo’n dag die er toedoet, aandacht voor preventie.

Zo’n dag..

Het is zo’n dag dat ik weer weet waarom ik ooit besloot verpleegkundige te worden, namelijk zorgen. De laatste jaren niet meer aan het bed, nog regelmatig mis ik dat. Maar zorgen is meer dan een wond verbinden. In mijn werkdagen nu doe ik dat variërend van een bloemetje regelen, bezoek de weg wijzen, iemand een kop koffie brengen. De vaatwasser inruimen, even bij iemand gaan zitten met een stukje taart. Gewone dingen, die ook gewoon doorgaan in een ziekenhuis. Gewoon zorgen voor de mensen om je heen, zoals je zelf behandeld zou willen worden op het moment dat jij degene bent die zorg nodig heeft.

Het lijkt zo vanzelfsprekend, maar ook ik weet als geen ander dat je snel “blind” wordt in je eigen vak.

“Blind” dan ben je ook per direct als er brand is in je huis. De verhalen van de brandweermensen doen je beseffen, dat preventie meer is dan een folder. Het gaat om daadwerkelijk je gedrag veranderen.

Zo’n dag dat je dat weer beseft.

Gedreven mensen om je heen, zij die het vuur in de ogen zagen. Zij die naar binnen gaan, daar wij naar buiten vluchten. Groot respect voor al die brandweermensen. Zij die meestal ook nog op vrijwillige basis, hun leven riskeren in een poging de onze te redden. Je zal maar met deze mensen mogen samenwerken.

Zo’n dag dat je je soms wel een beetje schuldig voelt, dat jij eenmaal thuis de last weer van je schouders mag laten glijden. Maar ook wetende dat dit enige manier is om morgen, weer met sterke schouders, je werk te kunnen doen.

Mooi vak toch, zorgen…