Zittende blik.

Het  eet toch een stuk makkelijker als je verticaal kunt eten. Even zitten, het lijkt zo gewoon. Maar na 10 dagen is het een  verademing. De post spinale hoofdpijn na de ruggeprik van vorige week lijkt eindelijk verdwenen. Het is nu niet meer als een wat zwaar gevoel in het hoofd. Alleen nog een beetje irritant “Spongebob” gevoel onder mijn hoofdhuid .

Soms moet je gewoon even accepteren dat iets zo is, maar dat lukt de ene dag makkelijker dan de andere. Maar dan is er altijd wel weer een iemand die je net het juiste woord, kaartje of tweet bezorgt, die maakt dat het je het weer kunt nemen zoals het is.

Accepteren
*Dat soms de anesthesie bij een operatie gewoon niet goed gaat.
*Dat ik niet anders ben dan een andere, dat ook ik gewoon 6 weken moet herstellen.
*Dat de handdoeken dus niet zo in de kast liggen als ik het gewend ben.
*Dat mijn dochter ook met haar vader kan shoppen en dat ze terugkomen  met een hele leuke jas, broek en  laarzen.
*Dat je het overgrote deel van je leven niet in de hand hebt hoe graag je dat ook zou wensen.

Helaas veranderd het weer kunnen rechtop zitten ook heel veel niet. Al die 10 dagen dacht ik “als ik maar weer kon zitten”. Maar als je dan eindelijk zit blijkt de wereld nog gewoon nog hetzelfde te zijn. Nog steeds zijn er onderhandelingen gaande voor een onmogelijke coalitie. Nog steeds stemmen heel  veel mensen op de PVV.  Nog steeds roepen mensen rondom de herdenking van 9/11 dingen zonder na te denken, zonder te hebben gelezen. Nog steeds hebben mensen een mening zonder te weten waarop ze deze gebaseerd hebben. Nog steeds denk ik “hoe leg ik dat weer uit aan de meiden”?  Nog steeds erger ik me gruwelijk aan de irritante reclames voor maandverband en tampons, ongesteld zijn is geen feestje, no happy period.  

Accepteren is soms ook loslaten.
De hele week lag mijn temperatuur rond de 38.0. Na een paar dagen werd ik daar toch bloednerveus van. “Damn zul je zien, kan ik ook nog aan de antibiotica”, dacht ik. Dankzij mijn oplettende twitterende gynaecoloog werd het me duidelijk. Veel te veel verpleegkundige, veel te veel patiënt. Op zijn advies dus weg met de thermometer, acuut in prullenbak  gesmeten, ik gooide van afstand in één keer raak en dat zonder enig sportief balgevoel.  Weer gewoon vertrouwen op mijn lijf en er niet de hele dag mee bezig zijn.
Gewoon vertrouwen op de horizon, vanuit welke gradenhoek ik hem ook bekijk .