Home

Eindelijk begin ik te wennen aan die 4 in mijn leeftijd, maar intussen wel mooi libresse vrij, dat dan weer wel. Ik begin mijn eigen ingewikkelde ik eindelijk wat te snappen. Onzekerheden maken langzaam plaats voor levenservaring en zelfvertrouwen. Kortom alle ingrediënten in huis voor een kleurrijk leven. En dan lijkt alles samen te komen en voelt het even alsof mijn leven alleen maar uit tegenspoed van donkere wolken bestaat.

Wederom een kwakkelend lijf. Een vervelende ingreep van dochterlief bij de tandarts. Tegen groot en klein leed wil je je kinderen zo graag beschermen. Een man die alles voor me wil doen maar zelf kampt met pijnlijke lichamelijke klachten en daarvoor binnenkort waarschijnlijk een zware ingreep moet ondergaan met een lang revalidatie traject waardoor het praktisch gezien een tijd op mijn schouders zal aankomen.

De draad weer oppakken na het verlies van de man die als een 2e vader voor mij was. Samen met mijn haar nu de dingen regelen die hij altijd deed. Moeilijk om te zien hoe iemand dan alleen verder moet.  Hij genoot nog zo van het leven. Dan op hetzelfde moment  een ander te zien worstelen, voor wie het leven te zwaar lijkt, voelt zo oneerlijk. Het maakt dat je moet accepteren dat je soms machteloos bent in het leven. Het maakt me opstandig om te zien dat mensen van wie ik hou zoveel verdriet moeten meemaken

De bekende kuil ligt dan op de loer. De valkuil van zelf medelijden en blijven hangen in verdriet. De zware wolken die zich op dit moment lijken samen te pakken maken het lastig om de zon nog te zien. Je kan hem zo maar over het hoofd zien. Maar die twee blonde meiden hier in huis, die me soms tot tien laten tellen nu ze in de kinderjaren hebben verlaten, laten me de stralen als geen ander zien. Zij hebben recht op een moeder die meeleeft met een ander, maar daarin zichzelf niet langer vergeet. Dat betekend grenzen aangeven en soms zeggen, tot hier en niet verder. Het klinkt makkelijk, maar ik vind het verdomd lastig. Maar kiezen voor jezelf is soms het grootste geschenk wat je een ander kunt geven. Ook al ziet de ander dit vaak pas later.

De reden dat ik nog glimlach ook al zijn er nu de tranen van verdriet, is dat tegenspoed ook laat zien wie je vrienden zijn en hoe waardevol dat is. Je hebt er niet veel nodig, slechts een paar, echte. Maar ook berichtjes van collega’s, op het moment dat je er even niet bent laat zien waar je weer naar toe wil. Dan verlang je domweg weer gewoon naar het leven van alledag. En als het zover is, dan roep ik vast en zeker weer, pfff wat saai, wanneer gebeurd er eens wat?

Ook al zijn de zorgen nog niet over, tijd om het leven weer op te starten en de handrem er af  te gooien. Soms is het fijn te weten welk pad er na de berg volgt, maar ik wil het nu liever niet weten, ik zie het wel. Kan niet wachten. Ik heb er zin in. Als mijn lijf nu ook eens opschiet, dan ga ik er weer voorzichtig voor. Tijd om weer te zorgen voor leuke dingen in de agenda.

Zin om weer te lachen. Zin om me weer gewoon te ergeren aan zinloze futiliteiten.

2 thoughts on “Zin om me weer te ergeren

  1. Hoi Bianca wat herkenbaar. Maar er komt weer een tijd van voorspoed en de kids houden je op de been, daar doen we het voor. Dikke knuffel….

Reacties zijn gesloten.