´Ze twittert niet eens`

Dat was vorig jaar de aanleiding van de behandelend gynaecoloog om maar eens even een extra rondje over de afdeling te lopen om zijn patiënte te beoordelen. Er klopte iets niet, ze twitterde niet. En hij had gelijk, klappertandend lag ik de laatste bacteriën uit mijn lijf te bibberen, te ziek om wat dan ook maar te doen.
Ik kreeg gisteren dan ook een ware déjà vu, of het nu komt door de virale gasten die aan het borstcrawlen zijn in mijn bronchiën of de bacteriën die baantjes trekken in mijn overdekte navelvormig zwembadje, het effect is het hetzelfde. Wat kan een mens zich dan ziek voelen.

Ik vraag me dan ook af, waarom ik zo nodig wederom het hele pakket rondom zo´n kleine navelbreuk  nou weer moet testen. Dat ik domweg pech heb, gaat er voor mij niet in. Dat ik “uitverkorene ben om dit leed te dragen”, of van die andere onzin die je moeten troosten, no way, belachelijk. Kortom er moet een wetenschappelijke verklaring zijn en de uitslagen bevestigden dit dan ook. Nu nog even het woon- en verblijfadres van die gasten opsporen zodat we navelgate definitief kunnen sluiten.

Want blijven hangen in de “ik heb ook altijd pech” gedachte is wel de minst slimme zet die ik nou zou kunnen maken. “Je lijf probeert je wat te zeggen” zei iemand. Ja daag, laat mijn lijf dan gewoon een Sms’je sturen, of even whats appen ofzo. Dit is wel heel theatraal zeuren om aandacht. Of alleen nog maar met zielige feudwoorden gaan spelen zo als: zelfmedelij, zielug, heb ik weer. Dat is ook zinloos, want dan zou er zo maar een grijs wolkendek zich over me heen kunnen nestelen. En aangezien de zon vandaag gewoon schijnt is dat nergens voor nodig.

Natuurlijk waren er even de waterlanders, pure frustratie, het gevoel dat je lijf een spelletje met je speelt, ik begon alweer te ernstig te twijfelen aan mezelf de afgelopen weken. Dus leg ik me er nu wederom maar even bij neer. Het etiket niet topfit van de afgelopen weken moet ik vandaag helaas even vervangen door ik ben ziek.

En inderdaad ook nu “twitterde ze niet”, domweg omdat lezen even niet ging door de koortsige bibberientjes. Maar gelukkig gaat blind typen met de laptop op schoot wel. Ik zal wederom even een paar dagen de agenda los moeten laten. Intussen kan de farmaceutische industrie hard aan het werk in mijn opstandige lijf. Eén voordeel nu, de meiden redden zich inmiddels, dus mama kan even ziek zijn.

Dus dit Kortjakje heeft vanmiddag haar bed even een uurtje verlaten voor wat buitenlucht en  ligt zal de komende dagen, als een soort van Sissy,  haar kuchen even  uit moeten zieken. Al klinkt mijn hoesten en proesten heel wat minder elegant en moet ik toch vaststellen dat er enigszins sprake is van een bad hairday. Maar net als Sissy toen ben ik in uitstekende handen. Geweldig hoe goed mijn collega´s weer voor me zorgen en me ontzorgen met betrekking tot het werk en dank je wel dokters!