Hadden we gisteren in het ziekenhuis net afgesproken gewoon even te doen alsof er niets meer aan de hand was, lig ik nu weer te bibberen in bed. Wat een gezeik… alleen lukte dat vanmorgen even niet meer. Ooit gehad? Dat je wakker wordt met een volle blaas en niet kunt plassen? Nou dan sta je letterlijk op knappen. Maar uiteindelijk lukte het om er een paar druppels uit te persen. “Ai, dat is niet best”, dacht ik. “Dat kan wel eens brandwonden opleveren, ik kom nog op mijn eigen afdeling terecht.”
Dus om 08.00 met miniplas in mijn tassie naar de huisarts, bingo! Blaasontsteking. Intussen had ik de twitterline al opgestart met ’t zaikenhuus over het niet kunnen plassen. Tien uur was de deadline en 09.50 de eerste 100 cc (altijd al goed in presteren onder druk ; – ) Wat een opluchting! Leek daarvoor wel Heidi in de bergen, ik liep letterlijk te jodelen in de keuken. Maargoed, eind goed al goed.
Vanmiddag dus de collega’s wederom verrast met een bezoekje, intussen her en der wat geplast in potjes, die allen gelukkig wel van een deksel waren voorzien. De antibiotica, veel drinken, vitamine C, en vroeg op bed doen intussen hun werk, mag alleen niet in de felle zon, nou dat is echt een opgave nu. Nu is het een kwestie van veel ijs eten, met slagroom, nootjes, chocolade saus, advocaat…. en Cranberry’s.
Wat klote!