Home

Ik hoorde vandaag…. Het dorp van Wim Zonneveld
Steevast een tranentrekker, melancholie slaat dan acuut toe.

En langs het tuinpad van m’n vader
Zag ik de hoge bomen staan
Ik was een kind en wist niet beter
Dan dat ’t nooit voorbij zou gaan…

Inmiddels ben ik 40 en weet ik het donders goed.

Wat als iemand zichzelf niet meer is.
Wat als iemand het  niet meer op eigen krachten kan.
Wanneer grijp je in en wanneer kijk je toe.
Als de ziekte de overhand krijgt en de naaste omgeving niet in staat is om er iets mee te doen.
Dat ga je doen, wat je daadwerkelijk kan doen, hoe moeilijk dat ook is.   
Daarna is het enige wat rest, afstand nemen en loslaten maar intussen de deur wel open laten.  

Soms moet je iets doen, wat een ander vreselijk verdriet doet,
maar niets doen, maakt het nog veel erger, dus doe je het,
gewoon omdat je ondanks alles toch nog van iemand houdt.

Je kunt een ander niet dwingen om het leven gewoon te leven.
Als iemand het leven buitensluit en in zijn eigen wereld kruipt, dan kom je niet meer binnen.

Een paar jaar geleden zou ik mezelf in een dergelijke situatie hebben verstopt, maar die tijd is over.
Open stellen is eng, maar de enige manier om uiteindelijk de deur te openen.

4 thoughts on “Wat als… je niet meer binnen komt.

  1. En wat als die ander niets laat merken en dan toch zichzelf van het leven beroofd?

  2. Als je niet meer binnenkomt, houd de deur dan op een kier….steek af en toe een hoofd om de hoek en laat dan weer een beetje los,

    ik denk aan je vanuit Mussel

  3. Dat is het schrikbeeld van velen denk ik….deur open houden en alle hulp die je kunt bieden organiseren. Zonodig hulpverleners en naasten informeren…
    Maar je kan niet alles beter maken…helaas…

Reacties zijn gesloten.