Ik verwonder me nogal eens, over politici die zich als kleuters gedragen. Over hoe wonderlijk zo´n grote hommel toch zo sierlijk de nectar uit een kleine bloem haalt. Over hoe prachtig de wolken soms toch zijn, wonderlijke dingen toch. Over dat ze toch wel iets anders kunnen verzinnen dan zo’n satelliet gewoon naar beneden te pleuren?
Verwonderen, raar woord eigenlijk.
Het is een wonder dat we er zijn. Als je ziet hoeveel er mis kan gaan nadat zo´n stoere hard zwemmende zaadcel uitgeput van het harde werk is binnen gedrongen bij dat opgedofte eitje die daar alleen nog maar een beetje zat mooi te wezen. De verwondering toen ik zwanger was om pas bij de geboorte overtuigd te zijn dat het allemaal goed kwam. Zo´n warm lijfje op je buik en dan is het opeens geen wonder meer, maar lijkt het altijd al zo te zijn geweest. Je kunt je niet meer herinneren hoe het daarvoor was.
Van die grote verwonder momenten in je leven, die je niet meer vergeet.
Leven, een aaneenschakeling van verwonderingen. Van groot verdriet, zorgen, lachen, verbazing, liefde, vriendschap, geluk en groot gemis. Dat je iemand nog ziet en hoort als je de ogen even sluit en stil bent en je verwonderd dat je soms even vergeet dat iemand er echt niet meer is.
Met alleen verwonderen kom je er niet. Je moet het leven wel leven en daar horen tegenslagen accepteren bij. De kunst is om de kansen wel te blijven zien, verwonderingen moet je denk ik vooral zelf zien, zelf maken en zelf doen. Met alleen kijken kom je er niet, maar het is een eerste stap.
Ik verwonder me over hoe snel het gaat, hoe groot ze al zijn.
Verwonderen over waarom? Waarom ziet niet iedereen dezelfde verwonderingen? Waarom is het wit voor de één, zwart voor de ander? Waarom begrijpen sommige mensen elkaar zonder woorden, waarom begrijpen anderen elkaar met woorden zelfs niet? Over waarom het nu wel mooi weer is? Over waarom je toch zo ziek kunt zijn van zo’n klein iniemienie beestje? Ik weet wel wat er allemaal gebeurd in je lijf, maar toch het blijft wonderlijk, toch?
Ik denk soms wel eens dat “we” ons misschien wel te weinig verwonderen. De dingen te vanzelfsprekend vinden. Dus inplaats van maar 24 uur per dag door te denderen probeer ik af en toe eens het wonder om me heen te aanschouwen. Want door de snelheid van ons bestaan zie ik het wel eens niet.
Waarom is de lucht blauw? Terwijl het heelal zwart is?