Home

Gisteren voor het eerst weer een dag op pad, voor het eerst weer even echt lekker een stuk autorijden. Radio hard aan, heerlijk ergeren aan al die slechte bestuurders om me heen. Want er is er natuurlijk maar 1 die goed rijdt. Tijdens de heenweg ben je altijd benieuwd, hoe gaat je dag verlopen. Tijdens de terugweg dringt vaak de dag pas echt door. Zo moeilijk om in het hier en nu te leven. Om tijdens het nu, niet te denken aan later. Om tijdens het nu niet terug te denken aan eerder. Tijd, waarom kan ik hem soms niet even uitzetten, of de klok even vooruitdraaien?

Angst en tijd zijn een slechte combinatie. De tijd maakt de angst alleen maar groter. De tijd geeft angst de ruimte om uit te groeien en volledig uit de pas te lopen om de aansluiting met de werkelijkheid te verliezen. Angst om ziek te worden, angst om keuzes te maken, angst om te falen. Te vaak hou ik angstvallig vast aan datgene wat ik ken, puur uit angst voor het onbekende.  Maar steeds vaker durf ik door de angst heen te gaan, te vertrouwen op mijn eerste ingeving. Even heel snel nadenken, kort en bondig afwegen en dan gewoon de eerste ingeving volgen.

Niet alles laat zich verklaren door de tijd, angst of wetenschap. Soms zijn dingen gewoon helder en duidelijk. Vaststaande feiten die zich niet laten verklaren. Zoals bijvoorbeeld vriendschap, vertrouwen, een klick, het is er of het is er niet. Van die dingen waarvan je niet meer weet hoe je er eigenlijk kwam. Maar dat je ook niet meer kunt herinneren dat het er nog niet was. Het is vanzelfsprekend geworden. Maar dan komt het aan op de kunst op iets wat vanzelfsprekend is niet als vanzelfsprekend te behandelen.

Iets wat speciaal is, behandel je ook speciaal, als het goed is doe je dat, zonder dat je daar bij na hoeft te denken of het kunt verklaren. Soms ontroert iemand je of  laat je gewoon even stralen, dat zijn de momenten dat je even los bent van de tijd. Dat je onzekerheden over rimpels en al wat niet meer, er zelfs even niet toe doen. Soms gaat iets gewoon vanzelf…