Uit de comfortzone

Tja, daar zat ik dan twee weken geleden, behoorlijk overrompeld in de studio van RTV Noord, na aanleiding van het interview dat ik had met Gert Meijer, journalist van het Dagblad van het Noorden over de aftrap van de Twitterkliniek. Terwijl ik peentjes zat te zweten was  mijn koppie live te zien op de TV en erger nog, mijn stem galmde ut de speaker. Maargoed dat ik het van te voren niet wist, dan had ik waarschijnlijk eindeloos gewinkeld, was ik gaan oefenen op mijn spraak. Dus heel wat onzeker gemuts over kleren, haar ed. bleef me nu bespaard. Een telefoontje en hup in de auto, met mijn werkkloffie nog aan, de make up van 06.00 uur ’s morgens nog op, op weg naar de studio. Zowat nog nerveuzer dan op de heenweg, reed ik na de opnames met bonzend hart terug naar huis. “Oh help, hoe heb ik het gedaan, wat zouden ze ervan vinden?’ Gelukkig lagen de meiden nog niet ondergedoken van schaamte voor hun moeder onder de bank, toen ik thuis kwam. Ze lieten het zelfs zien aan hun vrienden. Pfff mijn zelfvertrouwen groeit langzaam. Eigenlijk zonde dat ik altijd toch zo onzeker ben voor de reactie van een ander, maargoed met de naderende 40 hoop ik langzaam minder onzeker te worden ; – )

De bal rolt al voor de aftrap
Een paar weken geleden reageerde ik op een Tweet en deze week is het dan zover, de aftrap van de Twitterkliniek. Een initiatief van Renate Wijma en Joost Schrage. Het feit dat de opening plaatsvindt in het Martini Ziekenhuis laat de kracht van de social media zien. Iemand gooit een balletje op en als je het leuk of interessant vind, dan help je mee om de bal te laten rollen. Vind je het niks of heeft het je interesse niet, dan laat je de bal mooi langs je heen rollen. Ik besloot even aan te haken bij deze rollende bal die mijn interesse had gewekt. Want het is een goed initiatief om te zien wat sociale media kan betekenen in de gezondheidzorg. Dus een betere opening dan een brainstormsessie met collega’s uit andere ziekenhuizen had ik niet kunnen bedenken.

Kracht van het sociale, ziekenhuis ontmoet politie
Bij de samenstelling van het progamma van deze brainstormsessie liet de sociale media wederom zijn kracht zien. Erik van Zuidam, plaatsvervangend korpschef van politie Groningen zal zijn ervaring vertellen over het gebruik van sociale media op de werkvloer bij de politie. Normaal gesproken zou het niet bij me op komen om te bellen, “Hi met Bianca, ik werk op het brandwondencentrum, kan ik de plaatvervangend korpschef even spreken? Ik wil wel eens een uurtje bij jullie binnenlopen, wanneer schikt dat?” Maar iets dergelijks ontstaat, vaak bij toeval, wel op Twitter. Ik schreef een blog over de politielaarzen van mijn vader (maat 48;-) en over de kroketten die mijn moeder bakte voor de dienstdoende agenten met oud en nieuw. (Volgt u het nog?) Maar uiteindelijk resulteerde dit in een kop koffie en een kijkje bij elkaar in de keuken. Zomaar omdat het kan en omdat het je gezichtsveld verruimd Heel goed om zo nu en dan eens even uit je eigen vertrouwde comfortzone te stappen.

Open blik
Aanstaande vrijdag stap ik ook weer uit die veilige haven van mijn eigen kleine wereldje, ik ga kennismaken met vele nieuwe gezichten, leuk. Vervolgens samen kijken of het lukt om met een open blik samen te kijken naar de mogelijkheden van sociale media in de zorg. Want na aanleiding van het artikel in het DvhN en alle media aandacht, merk ik om me heen dat de “discussie” al snel gaat over: “vertrouwelijke gegevens uitwisselen is niet veilig”, “mensen willen de dokter nog wel een keer zien”. Ik heb het idee dat de vergelijking met E-health vaak gemaakt wordt. Maar in mijn ogen zijn dat echt twee  verschillende dingen, waarbij er natuurlijk overlappingen zijn. Bij E-health gaat het in mijn ogen over digitaliseren van zorgprocessen. Digitaal/online afspraken maken, digitale poli’s, online zorgprogramma’s therapieën etc. Terwijl bij de sociale media de nadruk ligt op social in mijn ogen. Een makkelijke manier om kennis te maken en ervaringen uit te wisselen met collega’s uit andere ziekenhuizen. Of een middel om een netwerk op te bouwen rondom een bepaald onderwerk of probleem. Maar wellicht ook als communicatie middel tussen arts en patiënt. Stel je wacht op een spannende uitslag, je hebt een telefonische afspraak om 17.00 uur. Maar vaak zijn de uitslagen al eerder bekend, maar heeft de arts domweg niet eerder tijd om de uitslag even toe te lichten. Je zou dan blij verrast zijn als je om 14.00 al een berichtje zou ontvangen via een DM, SMS, Mail etc ”uitslag is goed, ik spreek u straks om 17.00 uur, voor uitleg”.  Scheelt je een middag zenuwachtig wachten bij de telefoon.

Visitekaartjes
E-health is in mijn ogen eigendom van de organisatie, die richt het in, aan de gebruikers de beslissing om daar wel/geen gebruik van te maken. Maar bij sociale media zijn de gebruikers ook eigenaren en bepalen zij gaandeweg ook de richting. De patiënt, maar ook zorgprofessional kiest zelf het medium ( Hyves, Twitter, Facebook,linkedin etc ) en ze bepalen zelf hoe ze deze willen gebruiken. Als privé persoon, als patiënt, als professional  of gecombineerd, als bedrijf, etc. In het geval van sociale media kun je volgens mij als organisatie alleen maar een kader aanbieden voor wat houvast, een steuntje voor als je onzeker op de been staat, wellicht een buitengrens? Maar verder is het aan de gebruikers zelf. Een wezenlijk verschil dus en dat bepaald volgens mij ook de kracht van de sociale media. Maar verklaard wellicht ook waarom “we” in de zorg en met name op de werkvloer nog moeite hebben om uit onze comfortzone te stappen als het gaat om het gebruik van de sociale media? Zonde eigenlijk, want er bestaat geen beter uithangbord voor de zorg, dan de zorgprofessional die bij je aan het bed staat en via de sociale media zouden nog meer mensen deze sublieme visitekaartjes van een zorginstelling kunnen zien.