Gisteravond schreef ik al een soort van “ontslagbrief” voor het ziekenhuis.(zie vorige blog). Na het “bengelen” gisteravond had ik er ineens alle vertrouwen in. De post spinale hoofdpijn was na de 2e bloodpatch zondagochtend zo goed als verdwenen. Heerlijk was het om gisteravond even op de stoel te zitten en de wereld weer verticaal te aanschouwen.
Het slapen ging afgelopen nacht tot 03.30 toen begon het bed irritant aan mij te plakken. Maar een iPod biedt dan uitkomst. Dan maar niet slapen dacht ik. Om 06.00 sprong het licht aan en dan ben je zo blij als de nachtdienst eraan komt. Yes! De nacht is om.
De catheter mocht eruit, feest. Maar ook een beetje spannend na al dat geprik in de rug en gerommel in je buik, als alles het nog maar doet. Maar ik kan melden dat om 09.00 de situatie brandmeester was, zowel de blaas als mijn darmstelsel werken nog naar behoren.
Eenmaal geslaagd voor mijn plasdiploma mocht het thuisfront gebeld worden. Het is gedaan met de rust en de vrijheid ze komt weer naar huis. Enigsinds ongemakkelijk zittend in de rolstoel hoopte ik toch geen bekende tegen te komen. Schaamte? Nee…
Eerder bang voor mijn emoties bij het zien van een collega. Want het lijkt wel of ze bij het verwijderen van de baarmoeder ook het stopje van mijn tranen hebben losgetrokken, zo labiel als een deur. Maar dankbaar voor de goede zorgen en hopelijk nu exit vervelende vrouwenkwaaltjes.
Eenmaal thuis hingen daar de tekeningen van de meiden, welkom thuis. Snif Snotter snotter. Shit! het stopje van de tranen laten liggen in het ziekenhuis.
Nb En zelfs thuis gaat de zorg van de gynacologen via twitter nog door, veilig gevoel.
Blij dat het goed met je gaat. Gewoon lekker blijven huilen, het is allemaal nogal wat. B.
Lieverd, laat je maar lekker verwennen! Je mag ervan genieten! En je mag er ook om huilen!