Toen ik klein was…stapten de grote politielaarzen hink stap sprong, tussen de legobaan van mij en mijn zus door. Stopten alle politiewagens, de kza, gza en de oza op oudejaarsnacht bij ons huis omdat ze kroketten gingen eten bij mijn ouders. Traditie getrouw maakte mijn moeder altijd zelf kroketten voor alle politiemannen die dienst hadden.
Toen ik klein was waren er inderdaad voornamelijk politiemannen. Omdat ons huis was verbonden door de “dienstgang” met het politiebureau kwamen “ze” veel bij ons thuis. Op een verjaardag aten ze natuurlijk taart mee. Toen ik klein was kookte mijn moeder extra als er een boef in de cel zat. Maar ik had al snel in de gaten dat ze er helemaal niet uitzagen als “een boef”, wat een tegenvaller, het was meestal gewoon een grote jongen in mijn ogen.
Ik vond het ook super als ik even mocht typen op de grote typemachines. Vroeg me ook altijd af waarom ze zo’n sjerp om had als ik naar dat portret van de Koningin keek, welke altijd in het buro hing.
Ik leerde brommerrijden, vuurwerkafsteken op de binnenplaats van het politiebueau. Moest extra blazen toen ik eerste keer werd aangehouden door de collega’s van pap. Ze pikten me er altijd uit, ze deden het erom. Iedereen in het dorp wist dat ik de dochter van de politieman was. Eerst vond ik het nog stoer, later schaamde ik me dood. “Als je het maar laat om me in een dienstauto op te halen”. Als er dus iets was in het dorp dan belde de mensen gewoon bij ons aan, ook als mijn vader vrij was. Negen van de tien keer werd het probleem opgelost. Vaker zonder procesverbaal, dan met, in mijn beleving.
Ik vind het dan ook prachtig om de twitterende buurtagenten hier op twitter te zien. Want daar ligt de oplossing voor veel problemen volgens mij. De politie moet de buurt kennen. De buurt moet de politie kennen. Het is dan ook jammer dat al die buro’s destijds in de dorpen gesloten zijn. Het maakte de afstand zoveel kleiner.
Mooi dat een medium als Twitter dat nu een beetje terugbrengt. De politie krijgt weer een gezicht.
Mijn vader is al 10 jaar met pensioen, mijn moeder maakt nog altijd kroketten met oud en nieuw.
Pingback: De kerst nadert, leuk of niet. « BiancaHabing's Blog