Zou dit dan echt het laatste pak zijn wat ik open maak?
De vaste lezer hier kon er niet omheen dat ik begin september werd geopereerd en werd verlost van mijn baarmoeder. Toen ik na 2 jaar ellende afgelopen juni weer een afspraak maakte bij de gynaecoloog is hij vast van mij geschrokken. Zo’n woeste vrouw die de spreekkamer in stapt en deze duidelijk pas weer verlaat als er een oplossing is gevonden voor de overloop ellende. Ik krijg steeds meer respect voor het specialisme gynaecologie.
Ik ging begin september dan ook zingend de OK in. Helaas kwam ik er iets minder zingend uit, maar ik was dolblij met het vooruitzicht van een Libresse-vrij bestaan. Want ik moest de afgelopen jaren iedere dag voorbereid zijn op een onverwachte tsunami. Altijd schoon ondergoed mee en een gross tampons. Ik liep ook altijd rond met weekend tassen in plaats van een klein lief elegant tasje. Ik kreeg regelmatig de vraag “Voel je je wel goed? Je ziet zo witjes”. “Tja het is weer zover”. “Huh is dat alweer 4 weken geleden dan, gaat de tijd zo snel?”. “Nee je gevoel voor tijd klopt, het was nog maar 2 weken geleden” etc etc…
Ook het top-hematoom, het cadeautje dat ik kreeg na de eerste operatie kon de pret niet drukken. Zo’n streptokok moet tenslotte ook leven. Ach ze zwommen alleen maar wat baantjes rugcrawl in mijn buik, maar toen ik echt ziek werd vond ik het mooi geweest, jammer maar helaas voor ze. Wederom ging ik met een big smile de operatie kamer in, denkend aan dat kleine lieve tasje met alleen een make-up-je, portemonnee en telefoon erin. Ook de weken thuis was ik vol goede moed, klaar om mijn nieuwe leven met eindelijk weer een fit voelend lijf te beginnen.
Maar afgelopen weken kwam ook steeds vaker de man met de hamer langs en kwam de piekeraar in mij boven. Het ongeduld sloeg genadeloos toe, regelmatig vloog er uit pure onmacht iets door de kamer (er zijn geen gewonden gevallen). Maar na mijn blog van gisteren “Ken je ze” bedacht ik me dat het wederom tijd werd om eens naar de adviezen te luisteren, die ik onlangs kreeg van een goede vriend:
Accepteren en loslaten…
De laatste weken van mijn herstel ga ik dan ook zien als onverwachte vrije tijd en daar moet je van genieten. Het is weer tijd om afspraken te maken in mijn agenda, zodat er weer een horizon komt om me op te richten. Exit van dit hoofdstuk.
Leve de agenda! Hoogste tijd een een tweetup te plannen! Ook al ligt ie nu nog ver in het verschiet!
Liefs van Yvonne.
Hoi Bianca.
Ik hoop van ganser harte dat je die pakken en weekendtassen hiervoor niet meer nodig hebt!
Agenda? Weg met dat ding. Leef!