Home

“Die jeugd van tegenwoordig”. Ik hoor het maar wat vaak om mij heen. Zeker rondom de gebeurtenissen in Haren onlangs, nadat een 16 jarig meisje gewoon haar verjaardag wilde vieren. Ik voelde me zeer gekwetst toen bepaalde mensen meenden een hele generatie hier om te moeten veroordelen. De jeugd van tegenwoordig, is nog steeds dezelfde dan wij eerder waren.

Mijn meisje, vandaag is ze 16 jaar. Ik schrijf deze blog  met de tonen van Marco “zijn dochters” in mijn hoofd en het beeld van haar, mijn kleine meid, toch alweer zo groot. Haar stralende glimlach, haar onbevangenheid, maken mij de meest trotse moeder op aarde.

Nee ik ben niet blind, natuurlijk is ze niet perfect in de betekenis  zoals die in de Dikke van Dale staat omschreven, maar in mijn ogen is ze volkomen perfect. Met liefde raap ik haar was bijeen en zet ik haar fiets weer in de schuur. Sorry, zegt ze dan met stralende ogen.

Daar stond ze dan in de kleuterklas, alle kinderen verkleed in een jutezak, zij stond ertussen in een vuurrode jas. Onder geen beding deed ze een kriebelende stinkende zak aan.
Daar stond ze in de schoenenzaak, onder geen beding ging ze schoenen passen.
Daar zat ze in de kappersstoel, onder geen beding liet zij haar haren knippen of wilde ze een staart in.
Daar zat ze aan tafel, onder geen beding ging zij opeten wat op haar bord lag.

Nachten lag ik er wakker van, maar haar onbevangenheid maakte dat ik uiteindelijk dacht, het komt wel goed.

Daar gaat ze, met de bus naar Groningen om zelf haar kleren en schoenen te kopen, die zij mooi vindt.
Daar staat ze voor de spiegel  haar prachtige haar doet ze in een staart.
Daar zit ze aan tafel in een restaurant met haar vrienden gezellig uit eten.
Daar zit ze in VWO 5 en weet ze regelmatig al meer dan haar moeder.

Tranen van geluk, ze rollen, vanaf dat moment dat ze op je buik liggen, het meest kostbaarste bezit ooit. Maar in die 1 seconde ben je ook direct de meest kwetsbare persoon op aarde geworden. Als een moederkloek wil ze je beschermen tegen alles, maar je weet ook dat je ze daarmee zou verstikken.

Loslaten, stapje voor stapje, net als toen ze leerde lopen. Ik onzeker erachter klaar om haar op te vangen, maar als ze viel, krabbelde ze gewoon zelf overeind.  “Zelf doen “, de eerste woordjes die ze kende.

Iedere dag fietst ze 30 kilometer zonder mokken, nadat ik haar drie keer daarvoor heb geroepen om op te staan. Iedere dag hoor ik wel een keer “jahaa mam, komt goed “.

Vanmorgen riep ik haar wederom drie keer,
maar om kwart over zeven zat ze aan tafel, stralend.

You are so sweet sixteen…

2 thoughts on “Sweet sixteen

  1. Gefeliciteerd fijne bezorgde moeder! Je meisje heeft het maar wat getroffen met jullie! Waarachtige aandacht is waar het allemaal om draait en dat geven jullie elkaar! Mooi! Geniet er maar lekker van.

Reacties zijn gesloten.