Stoppen met wachten.

Wachten totdat het bezoek komt, wachten op een operatie, wachten totdat de aardappels gaar zijn. Waarom ervaar ik wachten toch altijd als verloren tijd. Waarom altijd die drang naar de toekomst?

Vandaag krijg ik bezoek van mijn collega’s. Maar ik heb natuurlijk bar weinig te vertellen. Ze hebben de meeste nog enigszins interessante verhalen natuurlijk al op mijn blog gelezen. Zij zullen ongetwijfeld wel veel te vertellen hebben. Kan niet wachten op de roddels 😉

Groot respect voor degene die om wat voor reden dan ook de dagen grotendeels thuis doorbrengt. Het spannendste wat ik doe is de verschillende shampoos testen. Helpt zo’n fruitextract nu? Worden mijn laagjes inderdaad geaccentueerd? ‘Moistered’ die bodylotion inderdaad zo goed? Test ook de inlegkruisjes, welke is het ‘fresh-te’ en volgt mijn lichaam het beste bij mijn bewegingen?

Met de dag programmering op TV ben je ook zo klaar. Bovendien las ik dat je in je slaap meer hersenactiviteit vertoont dan dat je TV kijkt. Je surft wat over het internet, met mijn grote voeten gaat dat best goed. Zo las ik dat een goudvis een geheugencapaciteit van slechts 3 seconden heeft? En ik maar hele gesprekken met ze voeren vanaf mijn ligbed in tuin.

Wachten, gewoon van gaan genieten dus in het vervolg. Niet wachten totdat ik me weer topfit voel. Maar gewoon het heden accepteren en beleven. Bovendien had ik anders nooit geweten dat ‘het hart van een garnaal zich in zijn hoofd bevind’. Lijkt me knap lastig trouwens..

Nb  
Het bezoek van m’n collega’s deed goed! Dank jullie wel, mis jullie wel hoor.