Terwijl ik met mijn voeten in het gras lig en met mijn tenen wiebel bedenk ik me hoe wonderlijk het is dat ik ze kan bewegen. Als ik denk “ik wil mijn kleine teen bewegen”, dan kan ik dat gewoon doen. Ik weet hoe het kunstje werkt, impulsen, overdracht transmitters etc … Maar ik snap het niet. Binnen kort krijg ik een ruggeprik voor een operatie. Dan kijk ik dus naar mijn tenen, dan kan wel denken dat ik mijn teen wil bewegen, maar er zal niets gebeuren (tenminste als het goed is…) Ook nu weet hoe “de weg” tijdelijk wordt opgebroken, maar echt snappen?
Als ik op een mooie zomeravond, de ISS spot, begrijp ik best hoe het kan dat ze met die snelheid in een baan om de aarde zitten. Ik weet ook dat de meeste sterren waar ik naar staar er al lang niet meer zijn en snap waarom ik ze wel zie. Maar als ik er echt over nadenk snap ik het niet en waarom stemmen 1,5 miljoen mensen op de PVV?
Waarom maakt #toenikklein was zoveel los op Twitter?
Maken we vaak onze herinneringen niet mooier dan ze zijn? Over 10 jaar herinner ik me hoe fijn ik het nu wel niet had. Tussen de drukte door even luieren in mijn ligstoel in de tuin met nog zo’n ouderwetse iPhone, de meiden spelend om me heen, tjonge wat waren ze nog klein, terwijl ik ze nu zo groot al vind.
Als ik straks mijn herinnering zo mooi vind, waarom kan ik dat nu dan niet zo ervaren? Waarom is het soms zo moeilijk om in het Nu te leven? Zonder steeds maar terug te kijken naar die goede oude tijd, want was die werkelijk zo mooi en is het morgen altijd beter? Stellen we de doelen voor onszelf niet te hoog, altijd maar rekening houden met alles en iedereen behalve onszelf, altijd maar door in de molen van de tijd en het bestaan.
Ik hoop het ooit nog eens te begrijpen, hoe dat gaat met dat leven in het Nu en het heden. Waarom snap ik sommige dingen niet, terwijl ik het wel zo ontzettend goed begrijp. Waarom begrijp ik zo veel, maar zou ik het toch zo graag anders willen, terwijl ik snap dat het niet kan.