Skivakantie dag 4
Eenmaal boven van de berg afroetsjend had ik in de gaten dat mijn duim gisteren toch een grotere opdoffer had gekregen dan ik dacht. “Hoor wie klopt daar …..”.
Dus na 2 afdalingen hield ik het voor gezien. Gezin achterlatend en met de gondel terug, om vervolgens het kolere end nog op ski schoenen terug te wandelen. Om me vervolgens bij het huisje zielig op het bed te storten met mijn hand hoog. Na een half uur stopt de klopboormachine eindelijk met behulp van wat farmacie. “Gezellig” in mijn eentje een broodje eten. Maar als ik al etende naar buiten kijk, naar de prachtige bergen neem ik een besluit. Ik vertik het om deze vakantie te laten vergallen.
Dus arm in soort van mitella gemaakt van mijn tas, snowboots aan en weer naar de gondel. De rest van de middag genoten van de anderen en van de zon bovenop de berg. Met café lait en hot choco hou ik het wel uit, op het terras.
Met grote verbazing zie ik de ski klasjes naar beneden gaan, sommige kinderen nog geen 3 jaar oud. Het ene kind geniet, de andere ondergaat alles met grote angst. Bij terugkomst gilt een kindje om zijn moeder, hij vond het alles behalve leuk. Als mama haar kind dan in de armen sluit is het eerste wat ze zegt: “morgen moet je weer”. Fijne moeder, enne zijn gek genoeg altijd dezelfde type moeders. Hoef ze niet eens te beschrijven denk ik. Ze geeft haar kind alles, behalve vertrouwen. Begrijp me goed ben zelf alles behalve perfect, maar een kind zo angstig achterlaten daar erger ik me vreselijk aan.
Dan het drama sleeplift. Op zich een hele kunst om daarin als beginnend skiër naar boven te komen. Ik heb een jongen in het vizier, jaar of 14. Type lang en slungelig, duidelijk zijn lange lijf nog niet onder controle. Hij zit in een snowboard klasje, hij valt keer op keer. Het klasje is inmiddels boven en de skileraar loopt na de 5e poging mopperend weg. Hij roept iets van “impossible”. De jongen blijft bedrukt bij de lift staan. De lift bediende heeft het net als ik gade geslagen en ontfermd zich over jongen. Iedere keer rent hij mee. Na een keer of 15 en eindeloos toespreken lukt het, de jongen gaat in de sleeplift omhoog op zijn snowboard. De ski bediende is zichtbaar trots. We knikken even. Met vertrouwen en geduld kom je er…
Of ik nog weer op de latten kom? Geen idee. Zie dat mijn linkerduim, inclusief hand nu een keer zo dik als mijn rechter. We zullen zien. Maar ik ga hoe dan ook mijn vakantie er niet 100% door laten vergallen, shit happens, thats life. Ik ga het morgenvroeg hoe dan ook weer proberen en anders mijn best doen volop genieten van de anderen..,
Want beide meiden gaan vol elegantie de berg af. De 1 op ski’s de ander op een snowboard. Mama is trots, morgen weer.
Hoi Bianca, ik hoop dat je duim toch wel gaat slinken. Maar fijn dat je je vakantie er niet door laat vergallen.
Ik las dat er geen sneeuw in het dorp lag. Ik neem aan dat de Le Jeu niet helemaal door te trekken is hierdoor?