Home

De meest prachtige schepen komen voorbij. De oude schepen flaneren trots door het water, gepoetst, blinkend en de bemanning wuivend. De sail out, iedereen gaat weer naar huis.

Een schril contrast met de boten van de vluchtelingen. Ik zag een foto en die ontroerde me zo en maakte me kwaad bovendien. Kwaad dat ik niet het lef heb om te durven helpen. Ik vind het verschrikkelijk maar ik doe niets concreets om te helpen.

In tegenstelling tot de Amerikaanse soldaten die wel ingrepen toen het bijna zo gruwelijk mis ging in de trein naar Parijs. Ik zou weggedoken zijn onder een stoel. Heldenmoed, terecht geprezen. Het zijn de mensen die het verschil maken.

Ik zie de vader op de foto die ik me zo raakte, ook als een held, hij had de moed om iets te doen voor zijn kinderen. Hoe uitzichtloos moet het zijn voordat je de moed kunt verzamelen om op een gammele boot te stappen? Maar er geen applaus bij aankomst, maar achterdocht. Alsof alleen minima zouden mogen vluchten? Mensen met geld zijn verplicht te blijven? Ook ik heb een iPhone, dus ik mag nooit vluchten als het zou moeten? Het bevestigd alleen maar hoe groot de ellende is daar waarvan ze vluchten. Hoe moet het dan gaan met zij die niet kunnen vluchten?

Ik zou acuut mijn koffer moeten inpakken om te gaan helpen. Maar ik zou het niet kunnen, ik durf ook niet, ik zou bovendien volledig opbranden, verdrinken in de ellende, zoveel respect voor alle hulpverleners die werken daar waar zoveel leed en gevaar is.

Maar ik kan mijn ogen niet langer sluiten, voor het langzaam opkruipende gevaar. Want hoe kan het dat iemand met een kalasjnikov in een trein wil gaan schieten? Waar gaat het mis?

Maar misschien nog wel triester, hoe kan dat er mensen zijn die roepen dat de vluchtelingen drama’s niet onze zorg zijn? Waar gaat het mis?

Iedereen kent wel de stralende totaal onbevooroordeelde lach van een baby. In welke taal je ook spreekt, met welke huidskleur of afkomst, ongeacht wel of geen geloof, arm of rijk, er is een moment dan schenkt een baby iedereen het mooiste kado wat er is. Een volkomen open gezicht met stralende lach als reactie op enkel jouw aandacht, ogen die elkaar raken. Gewoon een beetje oprechte aandacht voor elkaar meer is niet nodig…

Waarom verliezen we dat? Die onbevooroordeelde blik. Waarom wordt de ene baby later een held die de andere moet tegenhouden, de andere die gaat schieten in een trein.

Uiteindelijk zit het grote gevaar niet in de enkeling die schiet, maar in de grote stilzwijgende massa die stemmen op die andere enkeling die ver van het politieke midden inspeelt op de angsten die terreur acties maar ook economische crisis met zich meebrengen.

De sail out in Amsterdam, iedereen vaart weer naar huis, maar zij niet…

Foto van Daniel Etter uit The Guardian:

http://www.theguardian.com/commentisfree/2015/aug/21/taking-picture-cared-people-image-greek-syrian?CMP=share_btn_tw

2 thoughts on “Sail Out 

  1. Wow, goed gesproken!
    Maar deze dingen uitspreken is ook een goede zaak/daad. Tegenwoordig is daar ook nog eens moed voor nodig.
    Dus voor mij ben je ook een held, ofschoon ik denk dat het je daar niet omgaat. 👍

Reacties zijn gesloten.