Ik schreef hier onlangs nog over mijn olympisch kroep’n deur hoes race in de woonkamer, geveld door rugpijn leek de afstand van bed naar toilet wel de 10 km van het schaatsen. Alleen stortte mijn rondetijden al in bij de start. Maar achteraf heb ik het helemaal verkeerd aangepakt, ik had gewoon aan levend curling moeten doen! Gewoon de vloer flink waxen, handvat op de rug tapen en al glijdend had ik me dan eenvoudig kunnen verplaatsen.
Maar gelukkig gaat het inmiddels wat beter, ik kan me weer redelijk verplaatsen in huis. Ook de pijn die als een dubbele axel gevolgd door een driedubbele rietberger in mijn rug schoot is inmiddels te dragen. Echter kreeg ik daarvoor in de plaats slapende tenen. Het voelt alsof ik de noren iets te strak had aangetrokken voor de lange afstand, zeg maar. En normaal train je er jaren voor, moar ik heb me toch ’n strak gevoel ik mien kuut’n.
Dus ik meldde me, na overleg met de huisarts, bij de fysiotherapeut. Ik deed mijn zweetbandjes om die ik nog had liggen uit de jaren 80, blits trainingspak an en ik was klaar voor de strijd voor de reparatie van mien schansspringende rugwervels. De fysiotherapeut pakte direct een hamer, ik schrok en zei “is dat nou niet een beetje drastisch? “. Maar gelukkig het was om de reflexen te testen. Na wat geklop, getik, een kundige blik en luisterend naar mijn verhaal, eindigde de oefensessie abrupt. Geen oefeningen, niet fietsen, gewoon zo veel mogelijk als het kan blijven bewegen op geleide van de pijn en de tijd zijn werk laten doen. Nou daar kom ik makkelijk af dacht ik.
Maar liever had ik heel hard gewerkt aan mijn herstel, het lijkt er namelijk op dat ik last heb van een hernia. Een flinke tegenvaller dus, maar ook goed te horen dat verweg de meeste hernia’s vanzelf overgaan. Bovendien met een beetje geluk is het heel misschien ook wel een kleine spierscheuring die de zenuw aan het kietelen is. Harde diagnoses’s zijn er pas na een MRI scan, maar het beleid is tegenwoordig eerst even rustig af te wachten. Ik kan me daar wel in vinden. Waarom een duur onderzoek als de behandeling in eerste instantie daar toch niet door veranderd.
Dus met een lijstje op zak, bij welke klachten ik onmiddellijk een sprintje moet gaan trekken naar de huisarts, wacht ik rustig af . Er zal wellicht nog wat glad gepoetst moeten worden op de baan, maar ik hoop snel weer soepeltjes als een curling te door het leven te glijden.
De komende week stond skiën op het programma, dat leek me nou niet geheel verstandig nu. De olympische sporters bewegen fitter na 50 km langlaufen dan ik 10 meter loop. Maar hopelijk gaat het lukken dat ik mijn huidige bankuitzicht toch kan verruilen voor een sneeuwuitzicht en kan genieten van de blije gezichten van de meiden als ze de berg afkomen, want daar kan ik driedubbel van genieten. Beter medicijn bestaat er volgens mij niet…
