Rimpels in de krant.

Voor wie het gemist heeft, nog even in herhaling…(heb ik gelijk ook weer wat te doen ; – )

Een week geleden verslikte ik me bijna in de koffie…
Ik sloeg het Dagblad van het Noorden open, op zoek naar mijn dagboek die ik voor de krant had bijgehouden. Ik wist dat er ook een foto bij het dagboek zou komen, dat was het enige nadeel van deze verder o zo leuke opdracht. Een eer dat ik het mocht doen, zo leuk om te schrijven, zeker nu mijn agenda tijdelijk leeg is.

Voor het maken van de foto had ik me toch maar weer es een beetje opgetut, pon uit, easy kleren aan. Ik begon met wat Andrelon stylingproducten voor opstandig haar in mijn halsstarrige blonde haren te pleuren. Toen snel mijn vertrouwde huis/tuin/keuken make up-je opgebracht. Want om nou helemaal los gaan met de styling en de hulp in te roepen van Leco en Maik vond ik ook wat ver gaan, wel met beide voetjes op de grond blijven. Bovendien wat moeten mijn collega’s in het ziekenhuis wel niet denken, ziek? ‘Ze ligt gewoon daar gewoon een beetje glamerous in bed te wezen, zogenaamd herstellende, jaja het zal. ‘

Maar ik voelde me toch me enigszins ongemakkelijk toen ik de deur open deed voor de fotograaf. Deze voelde het irritant onzekere vrouwelijke gemuts en gezeik over uiterlijkheden haarfijn aan. Eerst een bakkie thee dus en al kwebbelend deed het plaatjes schieten niet eens zeer viel. Zomaar spontaan lachend op de foto. Maar ik kreeg de foto niet te zien.

Bij het openslaan van de krant sloeg ik een gil, aaaarg zo groot!?!  Prachtige foto van de bloemen, de thee, subtiel dat flesje van de Spar,  maar wie is die vrouw? Maakt een foto ook dikker net zoals op TV? Levert een spontane lach zoveel rimpels op? Bovendien had Andrelon niet alle opstandigheid uit mijn haar hoeven slaan. Beetje spontane sprankeling in de coupe  of een spontane windvlaag had niet misstaan. Wat betreft die groeven in mijn wangen. De rest van mijn leven maar met een neutraal gezicht op de foto dus. Ik heb direct een  mega bestelling gedaan bij ‘ Oil of Olaz’ dit trekt een simpel Nivea crèmepje  niet meer.

Maar denkende aan mijn werk denk ik ‘mens zit niet zo te mutsen om een rimpel, wees blij dat je ze hebt. Zolang de binnenkant maar glad blijft, zodat nooit geen bitterheid of negativiteit  in die groeven kan blijven haken, want dat maakt pas echt oud. Lachen is gezond, ook al maakt het rimpelig, so be it.  Wel de hoogste tijd om de make-up doos wat aan te vullen met wat Naturelle producten. Want ik zei het al eerder hier.’ s Ochtends naturel met koffie bevalt me geloof ik beter dan ’s middags opgetut met thee ; – )

En dat terwijl het om de tekst ging. Voor wie het DvhN niet in de bus kreeg:
DvhN Het dagboek van Bianca Habing