Getuige van onvoorstelbaar groot leed.
Nadat ik onverwacht prettig was opgestaan, drong de realiteit van de dag al snel door. Daar zit je dan in het Drentse Gasselte met je laptop op schoot naar een snel wegtrekkende zee te kijken op Hawaï. Terwijl ik koffie maak en een broodje smeer, trekken de indrukwekkende beelden van de verwoestende golf na de aardbeving in Japan, aan mij voorbij. Beelden gemaakt ten tijde van de beving met daarna de allesverwoestende vloedgolf. Dat je dochter dan tussen de middag thuis komt en ook de beelden al heeft gezien op school en zegt: “Fijn dat wij in Nederland wonen hè?” Toen ik kind was, zeg je hoogstens in het NOS journaal met Harmen Siezen, wat beelden voorbij komen, een dag na een ramp. Nu zijn we live getuige. Machteloos voel ik me als ik kijk, voel me zelfs haast schuldig, gevoel dat ik iets moet gaan doen. “Kijk dan niet”, denk ik dan, maar ik merk dat er toch een soort drang is om al het nieuws te volgen. Vraag me intussen af, wat doen de beelden met de meiden? Het lijkt wel of de impact bij hen minder is, ze zijn opgegroeid met beelden, het is eerder vanzelfsprekend voor ze. Dochter kan me al alles uitleggen over aardplaten e.d. Ze zijn wel geraakt, de beelden maken indruk, maar er wordt gewoon vrolijk lol gemaakt op de trampoline en om 20.00 wordt afgestemd op GTS
Beeld, geluid of geschreven woorden.
Wat doen beelden? Raken die meer dan geluid of tekst? Een geschreven woord kan mij intens raken, misschien nog wel meeste van allemaal. Bij beelden heb je misschien nog het idee dat het buiten jezelf omgaat. Wat raakt me nu het meeste vraag ik me af? Bij zo’n omvangrijke ramp zijn het de persoonlijke verhalen die indruk maken. Daarnaast laat het natuurlijk geweld je direct beseffen hoe nietig “we”zijn. In “mijn eigen” wereld zijn het soms de foto’s van de meiden, zomaar eens gemaakt op een doodnormale dag, die me onverwachts raken, maar ook een uitspraak, of een tekening van hen die hangt op de koelkast. Of een geel memo’tje die ’s avond aan de deur hangt van je dochter, “Mijn tas staat nog beneden, neem je die even mee naar boven? Of er staat “verboden toegang”. Ook de beelden die ik zelf zag met mijn ogen en dus voor altijd in mijn geheugen staan van mooie, intense of verdrietige momenten, kunnen op een later moment mij nog diep roeren.
Rebooten.
Deze week weer veel beelden, teksten, geluiden vastgelegd op mijn netvlies. Welke zullen me op een later moment weer laten tranen, lachen of ontspannen laten glimlachen? Je zou eigenlijk zo nu en dan je geheugen eens moeten kunnen defragmenteren. Net als onze PC gisteren, waar de PC dokter, na blond geklooi van mij, aan te pas moest komen. Zodat je daarna weer fris, snel en adequaat reageert en voldoet aan de verwachtingen van je gebruikers.