Waar blijft de man, de vrouw die mij verrast, die mij laat nadenken, die mij inspireert, die mij aanzet tot het bedenken van creatieve oplossingen. Maar erover nadenkend is dat het domste wat ik zou kunnen doen, wachten. De maatschappij dat ben jezelf, dus moet ik zelf de eerste stap zetten. Ik verbaas me over het grote gehalte haantjes gedrag in de politiek, hoor de ene dogma na de andere voorbij komen. Ik zit niet te wachten op stoere ferme taal van iemand die dat gewoon niet is. Het lijkt dan een toneelstuk te worden, waarin het gaat om het eeuwen oude spelletje van populariteit. Het lijkt te gaan om punten scoren en wij zitten handenwrijvend langs de zijlijn de wedstrijd te volgen (ja ook ik). Ik vind het lastig om alleen nog te kijken naar een partijprogramma, want zeker weten laat ook ik me beïnvloeden door alles wat ik om me heen zie en hoor. Soms vind je een iemand domweg sympathiek, terwijl je politieke voorkeur 180 graden anders is.
Links, rechs, midden…
Dan het links, rechts verhaal. Op bepaalde punten ben ik heel links en op andere zeer rechts, dus al met al kom ik ergens in het midden uit. Waarom kunnen we niet per onderwerp stemmen ? Gewoon verplicht een stemwijzer invullen en per ministerie komt er een zetelverdeling van de partijen? Ik heb het idee dat ik vooral een tactische stem uit moet brengen. Wie heeft nu het meeste aan mijn steun en hoe maak ik de kans op een bepaalde coalitie het grootst.
Kun je te democratisch zijn?
Maar aan de andere kant, zouden we het niet compleet anders moeten doen, het roer om. Iedere ministerspost uit drie man laten bestaan, waarin ook de oppositie een rol krijgt. Dan 1 persoon vanuit regering ( de oude minister wordt voorzitter), 1 inhoudsdeskundige vanuit de branche (de oude staatssecretaris, wordt penningmeester/adviseur) , 1 persoon vanuit oppositie (de andere blik,frisse wind, wordt lid). Want regeren/besturen is een koers uitzetten, maar in dat proces moet je voortdurend snel kunnen bijsturen, mijns inziens, doen we dat nu te weinig. Het bestuur is log, met weinig dynamiek en we zijn eindeloos middelen. Wellicht zijn we wel te democratisch geworden?
Best practice…
Ik vergelijk het met een acute patiënt bij ons op de afdeling. We werken met een protocol, op het moment dat er een helikopter landt met een ernstige patiënt, is het niet het moment om te discussiëren over de inhoud van het protocol. Dan moet er gewoon gehandeld worden met de beste intenties. Achteraf is er dan tijd voor de evaluatie om vervolgens het protocol zo nodig aan te passen, zodat je uiteindelijk komt op een gemiddelde ”best practice”. Want verschillen we werkelijk zo van elkaar? Allen zijn we gebaat bij een goede economie, goede zorg, uitstekend onderwijs. Met z’n allen hebben we behoefte aan veiligheid, maar bovenal willen we vrijheid. Vrijheid kan alleen als we rekening houden met elkaar maar bovenal dat we accepteren dat we nu eenmaal verschillend zijn. Moeten we niet veel meer regeren/besturen vanuit de feiten en veel minder vanuit perceptie, opinie, gedachten. En onmiddellijk stoppen met termen als “de samenleving roept”…. Ik ben heel benieuwd wat de komende weken zal brengen.