Opladen.

Morgen is de operatie drie weken geleden. Ik dacht nu op de helft te zijn, de helft van de 6 weken herstel die als een donkere wolk voor me lagen. ‘Hoe kom ik die 6 weken door’,  dacht ik.

Maar nu denk ik, nog maar drie weken? Help dat red ik nooit. Een wasmandje wegvouwen, vensterbankje stoffen, rondje in de tuin, eten voorbereiden, paar e-mailtjes en dan is het energiebronnetje leeg. Dan moet ik eerst weer aan de lader. Ik loop gewoon te snel leeg terwijl dat tophematoom maar niet leeg wil.

Maar het lijkt er gelukkig op dat deze vervelende topbatterij het definief begeeft (even afkloppen op hout). Dan snel weg met dat ding, hoppa in die speciale bak zodat ik snel libresse-loos door het leven kan. Helemaal nu ik zelfs  maandverband in de vorm van een bed voorbij zie komen.  Had dat even eerder bedacht zeg, damn wat was dat handig voor me geweest.

Zelfs de tweeten lopen even leeg. Ik drink thee, bezoek, ik haal de brievenbus leeg, rusten, rondje in de tuin, rusten, te boring voor woorden. Ik heb zelfs hele gesprekken met slak Harry die al slijmend en  kruipend over het raam mijn aandacht trekt. Een echte vriend in lastige tijden die Harry.

Vandaag schijnt weer het zonnetje. Gelukkig heb ik batterijen die  goed opladen in het zonlicht.