Het is zover, mijn eierstokken zijn zo goed als uit gerammeld. Volgens mij zijn ze begonnen aan de periode met zo nu en dan nog een stuiptrekking. De gevolgen beginnen merkbaar te worden. Los van mijn humeur pas ik alleen nog in super elastische comfort fit broeken. Ook ben ik in korte tijd volledig afhankelijk geworden van hulpmiddelen. Zonder mijn brillen ben ik nergens meer. Ik heb inmiddels één voor veraf, maar ik heb d’r ook aine veur ‘t computer-schaarm.
Het ANWB doem scenario dringt zich steeds vaker bij me op. Regelmatig word ik waker badend in het zweet door een nachtmerrie over degelijke fietsen enz. met alle bij behorende accessoires. Aangezien ik woon in dé fietsprovincie van Nederland – Drenthe – zie ik ze uiteraard vaak genoeg fietsen, de ANWB stellen. Het is mijn schrikbeeld, ooit heb ik me voorgenomen, zo wil ik nooit worden. Meestal passeer ik de ANWB koppeltjes, als ik ze in mijn zwarte citroentje voorbij broes. Want ik heb een heel goed excuus om geen tochtjes te hoeven fietsen. Ik heb namelijk nog mijn opoefiets die afstemt uit mijn studententijd in Groningen. Geen versnellingen of andere poespas, gewoon een fietse om heerlijk onderuitgezakt en nonchalance ‘n beetje op weg te trappen.
Ik hoef geen andere fiets die van mij is prima! Dat roep ik direct als iemand ook maar durft te opperen dat ik misschien eens een andere fiets moet kopen, met versnellingen of een elektrische. Het idee alleen al! Met mijn fiets is niks mis! Ik red het nog prima tot het voetbalveld om dochterlief aan te moedigen of tot de buurtsuper die we niet meer hebben. Ik voel alleen bij iedere hobbel mijn hernia dansen in mijn rug door een heel klein beetje gebrek aan enige vering of comfort. Maar verder niks mee aan de hand. In het donker fietsen vermijd ik toch, omdat de dynamo er voor zorgt dat het net lijkt of ik dan de zwaarste bergetappe in de Giro aan het fietsen ben, maar afgezien daarvan is het een juweeltje mijn fiets. Tom Dumoulin zou er nog een krasse tijd mee scoren tijdens de tijdrit.
Mijn fiets is ook domweg beter dan welk fotoboek dan ook. Mijn leven kleeft gewoon aan deze fiets. Ik ging ermee naar de discotheek, sleet mijn studententijd erop en ik heb de meiden erop rond gereden. Het was altijd een feest, zo’n brabbelend en kletsend meisjes voorop en achterop. Ik had er zelfs nog een periode een trekhaak aan voor de fietskar, beste fiets ever!
Wat moet ik dan als er eenmaal zo’n neie fiets met versnellings d’r op bij mij in het ‘t schuurtje staat? Hem zo nu en dan buiten zetten om er naar te kijken? Waar moet ik überhaupt heen fietsen? Als ik iets zinloos vind is het fietsen zonder bestemming. Gewoon van A naar B met een doel, daar zijn die dingen toch voor gemaakt, niet om volkomen zinloos rondjes op de Drentse hei te fietsen.
En toch kan ik het niet langer ontkennen, ik ben serieus op zoek naar met een andere fiets met ‘n ietsie pietsie meer comfort en opties. Want het lukt me domweg niet meer om de benen rond te krijgen op mijn fiets met wind tegen en de enorme helling van de Hondsrug voor me. Mijn lijf raakt straks ernstig verval als ik er niets aan ga doen. Dus het onvermijdelijke gaat gebeuren, er bestaat zomaar een kans dat je mij binnenkort tegenkom op het fietspad in plaats van broesend op het asfalt. Of ik ervan ga genieten? Ik betwijfel het, het zal vooral veel ergernissen opleveren schat ik zo in. Ik hoor mezelf nu al hevig mopperend op de fiets de hele wereld om me heen aan het afbranden. Dat levert vast inspiratie voor een blogje zo nu en dan 😉
Of mijn oude fiets weg kan? Huh… uiteraard niet! Daar kan ik nog héél goed op fietsen die heb ik nog maar 30 jaar die is z.g.a.n. En de nieuwe fiets die mag op geen enkele manier lijken op de fiets van de man des huizes. Zelf enige vorm van herkenning is onbespreekbaar!
