Dat deed ik al jaren, naar een klein uitpuilend bolletje in mijn navel, hoorde bij mij. Nooit verwacht daar last van te hebben totdat ie steeds vaker klem dreigde te zitten. Enfin verhaal bekend, dus kleine ingreep om de navelbreuk op te heffen. Maar ik had geen idee wat ik ervan moest verwachten. Na de veel ingrijpendere operatie vorig jaar verwachte ik dat het een makkie zou zijn. Een sneetje van een hooguit een paar cm, dat kan niks voorstellen dacht ik.
Maar toch wederom onderschat wat een ingreep met je doet. De narcose, de spanning en dan de ontlading als je wakker wordt. Ja want dan voel je niks, afgezien van suf en duf en roezig. Maar eenmaal thuis dacht ik: “hmm trekt toch wat”. Ik moest ineens denken aan die buikspieroefeningen die ik eerder deed op jazzballet. Toen was ik nog jong en naïef en dacht ik ooit eens een mooie strakke buik te hebben. Daar had ik wel spierpijn voor over. Maar als ik toen geweten had dat het zinloos was om striae e.d. te voorkomen had het een hoop zinloos gezweet gescheeld haha. Het is precies die spierpijn, voel elk dwars gestreept spiercelletje in mijn buik. Zowel de autonome als “de wil aangestuurde” spieren. Man man, dat die spieren zo geschrokken zijn dat ze een centimetertje moeten verplaatsen. Echte drama queens zijn het en dan heb ik het nog eens over die stukken hans worst daaronder. Tjonge jonge, leg ze een uurtje plat en ze zijn dagen van slag. En maar luid mopperend borrelen, maar iets presteren? Ho maar, daar voelen ze zich te goed voor waarschijnlijk. Maargoed ik ken ze, dus blijven bewegen, juiste voedsel en wat rust dan kalmeren ze.
Vandaag tandjes op elkaar en de pleisters eraf. “Ach mooi blauw is niet lelijk maar wat een miepert ben ik toch ook”, dacht ik. Moest ineens denken aan de patiënten bij ons op de afdeling. Het is een appel en peren vergelijking maar respect groeit alleen maar. Dus hoe ongemakkelijk nu ook eventjes, met een paar dagen is het over. Dus boekje navel slaan we snel dicht. Ben vooral moe, van de voorgaande maanden, dus ik geef er maar even aan toe nu ik toch niets anders kan doen.
Ieder nadeel heeft een voordeel…dus in plaats van zinloos navelstaren staar ik nog maar even naar de buitenlucht, doet altijd goed.
Het geeft lucht, nodig om zorgen los te laten, te relativeren en gewoon het leven van alledag te leven. Want later is nu…
mooi geschreven hoor of nee getypt 😉 en beterschap laiverd
Beterschap Bianca! Hoe voel je je nu, iets beter?? Hoorde dat Eric’s knie ook niet je van het is? Wat gaan ze bij hem doen? Groetjes van ons